Δευτέρα κάτι έχω, την Τρίτη δεν αντέχω…

Τετάρτη πώς βαριέμαι, που λένε και τα φίλτατα Στρουμφάκια…Τετάρτη σήμερα, και είχα ένα κάρο δουλειές. Και πονούσε και η κοιλιά μου. Και η μέση μου. Σε ελεύθερη μετάφραση:μέρα για γκρίνια. Ατέλειωτη γκρίνια.

Ξυπνάω το πρωί στις 7:30. Τώρα θα μου πείτε, τι ξυπνάς κι εσύ άνθρωπέ μου, άμα είναι να φας στη γκρίνια όλους τους παρευρισκομένους; Είσαι μαθήτρια; Είσαι οικοδόμος; Όχι φίλτατοι, αλλά είναι μαθητής ο μικρός αδελφός( ο οποίος πρέπει να κλείσει μάλλον ένα ραντεβουδάκι στον ΩΡΛ μήπως έχει κι αυτός κανένα βύσμα στο αυτί),που δεν ακούει ποτέ το ξυπνητήρι. Το ακούω όμως εγώ, οι γονείς, και όλη η γειτονιά. Κι άμα δεν ξυπνήσεις από το ξυπνητήρι του μικρού, θα ξυπνήσεις από την αγριοφωνάρα του μπαμπά, που πριν πάει στην οικοδομή, λέει να κάνει ένα τηλεφωνάκι. Από αυτά που και να μη χρησιμοποιήσει το ακουστικό, θα τον ακούσει ο άνθρωπος στον οποίο τηλεφωνεί κι έτσι…

Κατεβαίνω λοιπόν ρίχνοντας δολοφονικές ματιές στο πάνελ του σαλονιού. Κάνω βούρτσισμα, μαζεύω και το μαλλί που είπε να το γλεντήσει πρωί πρωί, και πάω να φτιάξω ένα τσάι. Ερώτημα: Υπάρχει κάποιος λόγος να ψαρεύω το χαρτάκι του φακελλακίου του τσαγιού μέσα από την κούπα μου; Είναι κάποιο αρρωστημένο αστείο πρωϊνιάτικα; Ο κατασκευαστής της Lipton παίζει με τα νεύρα μου; Είναι σαδιστής; Κάνε άνθρωπέ μου το σχοινάκι έναν πόντο πιο μακρύ…Με αυτοσχέδιο μηχανισμό που θα ζήλευε κι ο Μαγκάϊβερ, ψαρεύω μέσα από το αχνιστό ρόφημα το καρτελάκι. Πίνω το τσάι μου ζητώντας από τη γιαγιά που θα πάει στο χασάπη, να μου πάρει δύο στήθη κοτόπουλου για να κάνω σουβλάκια. Το βράδυ θα κάνει ο Μούκος μπάρμπεκιου και του αρέσουν πολύ τα σουβλάκια μου. Τονίζω στη γραία ότι θέλω ΜΟΝΟ στήθη, επειδή δεν έχω χρόνο να φιλετάρω ολόκληρο κοτόπουλο. Δεν προλαβαίνω να πιω μισό φλιτζάνι, και η γιαγιά επιστρέφει. Με δύο πουλιά. Και πριν προλάβω να μιλήσω, μου δηλώνει ορθά κοφτά ότι ο Ζήσης (ο χασάπης της γειτονιάς) δεν έχει σκέτα στήθη. Το ξέρω. Ο αντιπαθητικός ο Ζήσης δεν έχει σκέτα στήθη. Έχει στήθη με τριχάρες, που μας τις επιδεικνύει το καλοκαίρι που έχει ζέστη και κουβαλάει τα κρέατα. Στο προκείμενο. Της εξηγώ ότι στον άλλο χασάπη έχει, και μου δηλώνει με στόμφο ότι στον άλλο χασάπη δεν πάει, επειδή δεν τον ξέρει. Έχω βάσιμες υποψίες ότι η γιαγιά παίρνει μίζα από τον Ζήση.

Μουρμουρίζοντας, φιλετάρω το κοτόπουλο, και πάω στο νεροχύτη, όπου φρενάρω σαν Punto που πάει με 200.Στο νεροχύτη κείτεται ένα πτώμα. Κουνελιού. Εγώ το κουνέλι δεν το τρώω. Είχα δύο φορές για κατοικίδιο και δε μου πάει καρδιά, είναι σαν να τρώω τη γάτα μου. Φωνάζω τη μαμά, που σπεύδει να το περιμαζέψει. Τι σπεύδει δηλαδή, που μόνο με κιμωλία δεν ζωγράφισε το περίγραμμά του στο νεροχύτη, όπως στις ταινίες. Τέλος πάντων, τελειώνω τα σουβλάκια, κάνω μια φουρνιά πατάτες, κάνω και μια πανακότα σοκολάτα.

Αισίως έχει πάει 3.30,οπότε αρχίζω να ετοιμάζομαι για το μάθημα. Βάζω το μπορντώ μου το φόρεμα, κάνω το αναιδές μαλλί συντριβάνι, και βγαίνω στο δρόμο σκέτη οπτασία:σαν τον Βλαντ τον παλουκωτή (είμαι και το εκρού του νεκρού πριν τα μπάνια),με κίτρινη τσάντα (δώρο Λούζι).Εκεί λοιπόν που «ανεβαίνω σκαλοπάτια, κατεβαίνω ανηφοριές» που λέει και το τραγούδι, μέσα στην ευωδιά των σκουπιδόλοφων, γίνεται το αναπάντεχο. Σταματάει δίπλα μου ένας κάγκουρας. Κάγκουρας είναι ο τύπος που έχει ένα αμάξι με έντονο χρωματισμό. Μερικές φορές και με χρωματισμό που αλλάζει. Το αμάξι του είναι συνήθως ένα Punto που το προσπερνώ κι εγώ με 30,αλλά αυτός θέλει να νομίζει ότι είναι ένας δεύτερος Χάκκινεν. Έχει κοτσάρει πάνω στο αμάξι του χίλια δυο λαμπάκια, σε στυλ «βαριόμουν να βολέψω τα χριστουγεννιάτικα λαμπιόνια και είπα να δώσω έναν εορταστικό τόνο στο αμάξι»,και οδηγεί με μισοκατεβασμένο το φιμέ τζάμι, και το χέρι κρεμασμένο απ’ έξω. Σταματάει δίπλα μου, και δεν ξέρει ότι μόλις του χαμογέλασε η τύχη. Και, κοιτάζοντάς με σαν τη μύγα μέσα από τα RayBan (δεν είναι Ιούλιος ακόμα καλέ μου, βγάλτα ),πετάει τη φονική ατάκα:

-«Μωρό, που πας να σε πάω;»

Τώρα να του εξηγήσω ποιος είναι μωρός από τους δυο μας, σιγά μην καταλάβει. Αλλά έννοια σου, και μου έχει ξανατύχει. Αυτό το έργο κάπου το’ χω ξαναδεί. Και μάντεψε, κάπου εδώ βγαίνει ο δολοφόνος.

Μπροστά από τα μάτια μου περνούν πληροφορίες και ατάκες, σαν τον Robocop που αναγνωρίζει το στόχο. Παίρνω ένα ύφος όλο νάζι, και του λέω:

-«Μπα, δεν είναι στο δρόμο σου.»

Εδώ είμαστε, θα είπε αυτός από μέσα του.

-«Και που το ξέρεις;»

-«Μόλις σε έστειλα στο διάολο, και δεν πάω κατά ‘κει.»

Με το χαμόγελο πάντα.

Έφταιγα; Όχι πείτε μου.