Πέμπτη 13 Νοεμβρίου 2008


Πόσο καιρό κάνεις να ξεχάσεις; Πόσο καιρό για να μην θυμάσαι; Πόσο καιρό σου παίρνει να σταματήσεις να σφίγγεις στη χούφτα σου έναν μικρό ασημένιο αναπτήρα; Μετά από πόσο καιρό σταματάς να πιστεύεις ότι όταν φτιάξεις χίλιους γερανούς πραγματοποιείται η ευχή σου; Πότε σταματάς να σιγομουρμουρίζεις ασυναίσθητα τον ίδιο σκοπό; Πότε καταφέρνεις να λυθείς από νυφικά κορδόνια και να ξεχάσεις αποξηραμένες ανθοδέσμες; Μετά από πόσο καιρό μπορείς να φτιάξεις πάστα φλώρα; Πότε σταματάς να βλέπεις στον ύπνο σου τραίνα να ταξιδεύουν και αγκαλιές να σε περιμένουν στο σταθμό; Πως εξηγείς στο χρωματοπώλη της γειτονιάς σου γιατί κλαις μπροστά από μπορντούρες παιδικού δωματίου; Πότε αλλάζεις σαμπουάν, ελπίζοντας να εξατμιστούν οι μυρωδιές από το παρελθόν; Πότε μπορείς να λες ονόματα χωρίς να ανεβαίνει ένας κόμπος στο λαιμό σου; Πότε αποφασίζεις να μην κρεμάσεις τίποτα στο λαιμό σου; Που μπορείς να ξαναβάλεις τα αγαπημένα σου ρούχα, χωρίς να σκεφτείς ποιος τα διάλεξε για σένα; Πότε μπορείς να βλέπεις φωτογραφίες χωρίς να τις καταβρέχεις με αλμυρές πιτσιλιές; Πότε μπορείς να ξαναδιαβάσεις βιβλία, να δεις ταινίες, να ακούσεις μουσικές, χωρίς να πατήσεις χαμένη την παύση και να θυμηθείς γέλια και σχόλια; Πότε αποφασίζεις να σβήσεις την αγαπημένη σου φωτογραφία από την ψηφιακή;
Πότε γίνεται αυτό που λένε όλοι, και το παίρνεις απόφαση; Κι έρχεται επιτέλους αυτή η στιγμή που δε θυμάσαι, δε στενοχωριέσαι, δεν πετάγεσαι τα βράδια, δεν κλαις, δεν ανησυχείς; Κι επιτέλους, γιατί οι άνθρωποι δεν έρχονται με οδηγίες χρήσης; Που να λένε πόσο πρέπει να τους αγαπάς, πώς να τους το δείχνεις, και για πόσο είναι; Πως διάολο λένε αυτό το κουμπί που το πατάς και πάει η ζωή σου παρακάτω;
Το πιο εκνευριστικό είναι ότι θα τα ξανάκανα. Θα τα ξανάκανα όλα από την αρχή, ακόμα κι αν ήξερα ότι θα είχαν ακριβώς αυτή την κατάληξη τα πράγματα. Θα τα ξανάκανα μόνο και μόνο για να ακούσω για άλλη μια φορά κλασσική μουσική ένα πρωινό στη Βαρβάκειο. Θα τα ξανάκανα για να υπερασπιστώ άλλη μια φορά το «για πάντα» στο κρεβάτι ενός ξενοδοχείου. Θα τα ξανάκανα για να γυρίσω ακόμα μια φορά το κεφάλι μου μέσα στο πλήθος και να σε κοιτάξω, και να μου χαμογελάσεις και να είναι όλα εντάξει. Θα τα ξανάκανα για να με φανταστώ με μια πολύχρωμη σαλοπέτα, θα τα ξανάκανα για να μοιραστούμε μαζί ένα Κυριακάτικο πρωϊνό,κι ας ταξίδευα λερωμένη με Μερέντα σε δυο τραίνα. Θα τα ξανάκανα για μια αγκαλιά. Μόνο.

15 σχόλια:

xaos είπε...

Αχχχχ τι ωραιο κειμενο? Μελαγχολησα λιγο αλλα μου αρεσε πολυ.Μουκελακι μου εσαι στεναχωρεμενο?Που ειναι το χιουμορ σου?

Μαριλένα είπε...

βρε μωρό τι έγινε;
όχι κατι με τον μουκο ελπιζω
(και μη με κρατήσεις σε αγωνία, παρακαλώ. πολύ)

moukelis είπε...

Ειμαι λιγο τον τελευταιο καιρο...Οχι με τον Μουκο,αυτος ερχεται το Σαββατο να μου φτιαξει το κεφι.Θα περασει,που θα παει... :@(
Θα σας ετοιμασω αναρτηση για την Καλυμνο να ξεχαστω λιγακι.

Μαριλένα είπε...

έτσι, να με τρομαζεις,ουφ..

καλυτερα να τρομαζω εγώ, παρα να τρεχει κατι
αντε μικρο και με στεναχωρησες..

City Addict είπε...

Καλησπέρα.

Αχ, ελπίζω να νιώσεις καλύτερα :(

Και ταιριάζει και το τραγουδάκι με το όμορφο κείμενό σου...

Καλό μεσημέρι.



Ψτ.
Xαμογέλα :)

Crazy Tourists είπε...

Ει! Και γω προς στιγμήν νόμισα ότι κάτι έγινε με του Μούκο, αλλά είδα τα σχόλια και ηρέμησα! Αντε να ρθει να σε ανεβάσει...
Φιλιά!
CrazyTourist1

Y.Γ. Και ο Πίπης ΕΙΝΑΙ τεράστιος!

Σοφία είπε...

Άντε βρε παιδάκι μου και ανησύχησα!!

Saigon & Baygon Inc. είπε...

Επειδή αν έβαζα εδώ την απάντησή μου, το πιθανότερο είναι πως θα διαγραφόταν, απάντησα αλλού. Properly.

Crazy Tourists είπε...

Βρε Μουκελάκι ανησυχήσαμε...
Όσο για το "Πότε γίνεται αυτό που λένε όλοι, και το παίρνεις απόφαση...", η δική μου απάντηση είναι ποτέ...
Ελπίζω να σε ανεβάσι λίγο ο Μούκος!
Φιλιά στα γατουλίνια σου!!!

Τρελοτουρίστρια

ΥΓ. Κι εσύ τέκνον τρελοτουρίστα; :(

Ανώνυμος είπε...

Μη στεναχωριέσαι Moukelaki! Εχείς τον Μούκο σου και ανθρώπους που σε αγαπάνε. Δυστυχώς, οι άνθρωποι ζητάνε περισσότερα από όσα οι ίδιοι μπορούν να δώσουν...Να είσαι καλά!

Και ελπίζω σύντομα να δούμε το post, που μας υποσχέθηκες!

Υ.Γ. Πέρσι τον Τζόνι Ντέπ, φέτος τι θέλεις;

Άγιος Βασίλης!

moukelis είπε...

@Μαριλενακι μην ανησυχεις,ολα καλα...Πες στην Πριγκηπεσσα σου ότι οι εξετασεις τελειωσαν,να ανοιξει το καστρο!

@City addict καλως μας ήρθες!Το Φαντασμα του Πρίγκηπα Γελαστρόνι σε χαιρετά! :@)

@Τρελοτουριστα πολυ χαιρομαι που βρηκα συμμαχο στην Πιπομαχια! :@Ρ

@Σοφακι τελειωσε το πηξιμο με τη δουλεια;Αφου δεν παθατε καμια ηλεκτροπληξια δεν υπαρχει τιποτα να ανησυχεις...:@Ρ

@Τρελοτουριστρια εδω τα λεει ο ιδιος του ο γατομπαμπας,εγω δε θα τα πω;Ε ρε κατι μπρατσα που θα εχει κανει ο ανθρωπος απο τη βολτα στο γιατρο...

@Santa;;;;
Μας διαβαζεις ανελλιπως βλεπω,και περσι μας ειχες θυμηθει.Ημουν καλο παιδι φετος;Δεν εχω κανει ακομα λιστα με δωρα και με πιανεις αδιαβαστη,αλλα θα ειναι μια ευχαριστη αλλαγη να μην κυκλοφορω με την κουπα "Santa I can explain" φετος.Θα επανελθω με τη λιστα μου και φρεσκα κουλουρακια!

Ανώνυμος είπε...

Κι επιτέλους, γιατί οι άνθρωποι δεν έρχονται με οδηγίες χρήσης;

Αυτό, αυτό, ναι.... Γιατί, άραγε;...

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Φταίει η βροχή... έτσι είμαστε πολλοί σήμερα, αλλά θα περάσει...

"... Μια ζωή ολόκληρη. Και είσαι σίγουρη, αν μπορούσες δεν θα άλλαζες τίποτα. Τα ίδια θα ξαναέκανες. Είναι η ζωή σου, η δική σου ζωή..."
Μου είχε γράψει http://koukosmonos.blogspot.com/2008/09/blog-post_13.htmlο κούκος σ' ένα του αφιέρωμα.
ΝΑΙ, Θα το ξαναέκανα!

Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές
(υ.γ. Καλώς σε βρήκα από την τρελοτουρίστριά μας)

tdjm είπε...

Θα έρθει καιρός ...που από την ψυχή σου θα ξεχειλήσει ....ένας μεγάλος αποχαιρετισμός...

Και σαν επίλογο ,σε έκθεση ιδεών θα γράψεις ή θα φωνάξεις μπροστά σε ένα ανοιχτό παράθυρο....αυτό που τώρα σου φαντάζει αδιανόητο...το

...ΔΕΝ ΘΑ ΤΟ ΞΑΝΑΚΑΝΑ ΠΟΤΕ...

anamella είπε...

Μόλις έρθει ο μούκος σου θα γίνεις καλά !!!
Σίγουρα !!