Καλή μας χρονιά;

Κάθε χρονιά, η ίδια ιεροτελεστία. Επιστροφή από το σχολείο με μια τσάντα γεμάτη ολοκαίνουργια βιβλία, μεσημεριανό, και μόλις ο μπαμπάς έπεφτε για ύπνο, η μαμά και τα σύνεργα έπαιρναν θέση στο χαμηλό τραπεζάκι του σαλονιού. Η μαμά καθόταν στα γόνατα, με τις ετικέτες, το ψαλίδι, το στυλό και το πανάρι στα δεξιά της, και τη στοίβα με τα βιβλία μπροστά της. Πρώτα η ετικέτα, προσεκτικά τοποθετημένη έτσι ώστε να μην κρύβει τον τίτλο του βιβλίου, αλλά και να μην ψάχνει η κυρία με τις ώρες να βρει τίνος είναι το βιβλίο. Μετά η μαμά έγραφε πολύ γρήγορα, με καλλιγραφικά γράμματα πάντα, ονοματεπώνυμο, τάξη και τμήμα. Θυμάμαι πάντα παρακολουθούσα με ευλαβική προσήλωση, μήπως και προλάβω τις κινήσεις του χεριού της, και της έλεγα απογοητευμένη ότι εγώ ποτέ δε θα μάθω να γράφω τόσο όμορφα και γρήγορα. Έπειτα είχε σειρά το πανάρι. Η μαμά μετρούσε το ύψος του βιβλίου, έκοβε το ανάλογο κομμάτι, και μετά ξεκολλούσε αργά το διάφανο αυτοκόλλητο από το χαρτί. Κρατούσα την αναπνοή μου για να μην τσακίσει το αυτοκόλλητο, να μη διπλώσει, να μην αφήσει φουσκάλες πάνω στο εξώφυλλο του βιβλίου. Η μαμά έκοβε τις γωνίες με μαεστρία, τις δίπλωνε ώστε να σχηματίζουν ένα όμορφο τραπέζιο στην εσωτερική πλευρά του εξωφύλλου, έκοβε το περίσσευμα της ράχης, και αγκάλιαζε όλο το βιβλίο με το πανάρι. Επιθεωρούσε με μισόκλειστα μάτια το έργο της, κι έπειτα το τοποθετούσε στη στοίβα με τα βιβλία που ήταν έτοιμα. Τότε και μόνο τότε μπορούσα να πάρω το βιβλίο, να το ξεφυλλίσω, να μυρίσω τη φρεσκάδα του καινούριου ανάμεσα στις σελίδες του, και να πάρω μια γεύση από το μαγικό ταξίδι που με περίμενε τη χρονιά που άρχιζε.

Χτες βράδυ κάθισα να ντύσω τα βιβλία μου. Μάταια όμως. Το αυτοκόλλητο ήταν πολύ λεπτό και σκληρό, τσάκιζε, έκανε φουσκάλες, κολλούσαν οι αντικριστές πλευρές μεταξύ τους… Ίσως φταίει που δε μπόρεσα να χαρώ τη γνωριμία με τους καινούριους μου μαθητές, έτσι όπως τους έχουμε στοιβαγμένους περιμένοντας τους υπευθύνους να αποφασίσουν πότε θα έρθουν οι υπόλοιποι δάσκαλοι για να χωρίσουμε τα τμήματα, που χρειάστηκε να απαντήσω πολλές φορές σήμερα σε κάποιο παιδάκι που κοιτώντας με με ερευνητικά μεγάλα μάτια με ρώτησε «τι, ένα μόνο βιβλίο θα πάρουμε;», που με ρωτάνε αν θα φέρουν τσάντα αύριο, γιατί την πηγαινοφέρνουν άδεια, που εγώ έντυνα τα βιβλία μου, ενώ οι μαθητές μου δεν έχουν βιβλία να ντύσουν, που δε μπορώ αν τους εξηγήσω ότι στο dvd δε μπορείς να βάλεις ετικέτα με καλλιγραφικά, ούτε να ντύσεις με πανάρι το εξώφυλλό του, ούτε να μυρίσεις τις σελίδες του, ούτε να το ξεφυλλίσεις και να ακούσεις στο θρόισμα των σελίδων του να σου ψιθυρίζουν όλα αυτά που θα μάθεις.

Δε βαριέστε… Θα τ’ αφήσω χωρίς πανάρι φέτος.