Θωμά, είσαι σπίτι;

Σήμερα είναι μια από αυτές τις μέρες, που ενώ εδώ και καιρό τα πράγματα δε σου πάνε και πολύ καλά, καταλαβαίνεις ότι από σήμερα τα πράγματα αλλάζουν. Μερικές φορές μετά από πολύ προσπάθεια, μερικές εντελώς ξαφνικά.

Το τραγουδάκι που ακούτε το άκουσα μισό πριν μερικές μέρες και αναρωτιόμουν ποια είναι αυτή η κυρία που τραγουδάει και μοιάζει τόσο πολύ με την Άλκηστις. Μετά από σύντομη έρευνα, ανακάλυψα ότι το λέει στ’ αλήθεια η Άλκηστις. Έπεσα από τα σύννεφα. Η δική μου η Άλκηστις; Που μέσα σε χίλιες δυο βλακείες που κυκλοφορούν στέκεται βράχος; Που κρατάει τόσα χρόνια την ποιότητά της; Τέλος πάντων, είπα να μην είμαι προκατειλημμένη και άφησα τον μικρό μου αδερφό να με παρασύρει, στέλνοντάς μου το στο κινητό. Και σήμερα το πρωί (δεν ήξερα τότε ότι θα ήταν μια διαφορετική μέρα), ξεκίνησα μέσα στο τσουχτερό κρύο για να πάρω το λεωφορείο. Τα δύο εισιτήρια που βρισκόταν στην τσέπη μου (ένα για να πάω κι ένα για να γυρίσω) από άγνωστο χεράκι, ενώ συνήθως γίνεται σφαγή στο σπίτι ποιος θα τα πρωτοπάρει, δε μου κίνησαν την περιέργεια, «θα φιλοτιμήθηκε ο μικρός να μου τα αφήσει»,σκέφτηκα. Έβαλα λοιπόν τα ακουστικά μου και ξεκίνησα. Στο δρόμο, είπα να βάλω να ακούω και το καινούριο τραγουδάκι (όλοι ακούνε σαχλαμάρες που και που, ας ακούσω κι εγώ, τουλάχιστον είναι Πρωτοψάλτη).Καθώς περίμενα στη στάση, χαμογελούσα συνωμοτικά με τον εαυτό μου, που άκουγα κάτι που πολλοί θεωρούν σάχλα, και δε θα περίμεναν να το ακούω. Επίσης σκεφτόμουν ότι θα είχα ρεζερβέ ζουρλομανδύα στο λεπτό, αν ήξεραν όλοι αυτοί οι κουκουλωμένοι σοβαροί που περνούσαν από δίπλα μου, ότι μέσα από τα ακουστικά μου ξεπηδάει ένα τραγούδι για τη Χαβάη μέσα στο πρωινό κρύο. Έρχεται λοιπόν το λεωφορείο, μπαίνω, και στέκομαι στη θέση για τα καροτσάκια. Απέναντί μου, μέσα στο πολύχρωμο καροτσάκι της, κάθεται μια στρουμπουλή μπέμπα και με κοιτάει. Τα μωρά, αν δεν το ξέρατε, είναι οι καλύτεροι συνωμότες. Κοιτούσαμε μαζί τους επιβάτες του λεωφορείου, και μετά η μία την άλλη και γελούσαμε. Είχαμε και μυστικό κώδικα, το κούνημα δαχτύλου. Κατεβαίνω από το αστικό αποχαιρετώντας τη μπέμπα που μου έφτιαξε το κέφι, και κατευθύνομαι στα γραφεία γνωστής (και χιλιοβρισμένης) εταιρίας τηλεπικοινωνιών, για να διακόψω τη σύνδεσή μου. Συνήθως μου βγάζουν το λάδι, και αυτή τη φορά ειδικά υπήρχε περίπτωση να πληρώσω και έναν μήνα «αέρα»,χωρίς να έχω σύνδεση. Πήγα, λοιπόν, προετοιμασμένη. Αλλά τι τα θες; Όλες τις μέρες βρίσκεις κάποιον να μαλώσεις σε αυτή τη χώρα, σήμερα δεν ήταν τυχερό μου. Η ευγενέστατη κυρία με πληροφόρησε ότι δεν θα πληρώσω τίποτα παραπάνω, επειδή σήμερα έστελνε τα φαξ με τις διακοπές, παρόλο που η προθεσμία μου είχε περάσει. Το μόνο που έμενε λοιπόν, ήταν να πληρώσω το λογαριασμό και να λήξει το θέμα. Μου λέει την οδό όπου μπορώ να εξοφλήσω την οφειλή μου, και κατεβαίνω τα σκαλιά ξαναπατώντας το play στο προαναφερθέν τραγουδάκι. Βρε λες να μου έφερε γούρι; Η κυρία μου είχε πει ότι το κατάστημα βρισκόταν Καρτάλη με Κωσταντά. Ανεβαίνω λοιπόν την Καρτάλη…κι ανεβαίνω…κι ανεβαίνω…Για όσους δεν το ξέρουν, ο προσανατολισμός μου είναι χάλια. Η μνήμη μου, ακόμα χειρότερα. Οπότε σταματάω σε κάποια φανάρια και ανακαλύπτω ότι έχω ξεχάσει το όνομα της δεύτερης οδού που μου είπε. Αμαν. Μα καλά χαζό είσαι παιδί μου; Που το έχεις το μυαλό σου; Πώς θα το βρεις τώρα; Μέσα στη σκληρή προσπάθειά μου να βρω που έχει καταχωνιάσει ο εγκέφαλός μου την πληροφορία, σταματάει δίπλα μου ένας παππούς με ένα ποδήλατο. Κάτι μου λέει, αλλά έχω τα ακουστικά. Τα βγάζω, με κοιτάει, και τι μου λέει;

-«Κωσταντά»

-«Ορίστε;»

Μέχρι να συνέλθω και να συνειδητοποιήσω ότι αυτή είναι η οδός που ψάχνω, ο παππούς μου λέει:

-«Η Κωσταντά ξέρετε που είναι;»

Του απαντάω αποσβολωμένη ότι είναι πιο πάνω, και συνεχίζω σκεπτόμενη ότι μερικές φορές σου έρχεται βοήθεια από εκεί που δεν το περιμένεις. Ή μήπως εσύ βοηθάς τον εαυτό σου άμα έχεις λίγη θετική διάθεση; Πληρώνω το λογαριασμό, και κατηφορίζω για να απελευθερώσω ένα βιβλίο στο εμπορικό κέντρο. Στο δρόμο βλέπω ένα μαγαζί με μπαλόνια. Εντοπίζω ένα με μια χαμογελαστή φατσούλα που μ’ αρέσει πολύ. Σκέφτομαι ότι μια και η μέρα μου πάει τόσο καλά, ας πάρω ένα χαμογελαστό μπαλόνι για το μούκο μου. Καθώς προσπαθώ να διαλέξω χρώμα, η πωλήτρια με παρακολουθεί. Παίρνω λοιπόν ένα γαλάζιο, μου το φουσκώνει με ήλιον, και μόλις μου το δένει με μια κατακίτρινη κορδέλα, μου λέει:

«Άντε επειδή σε συμπάθησα, θα σου κάνω δώρο κι ένα πορτοκαλί»

Και να’ μαι στο δρόμο, με ένα γαλάζιο κι ένα πορτοκαλί μπαλόνι στο χέρι να κουτουλάνε τους βιαστικούς περαστικούς, και με απορημένο κόσμο να με κοιτάζει καθώς αφήνω το βιβλιαράκι μου σε μια ράμπα. Μη γελάτε. Συνάντησα και την οδοντογιατρό μου στη στάση, και πήραμε μαζί το αστικό, γελώντας με τον οδηγό που κοιτούσε ξινισμένος τα μπαλόνια.

Μερικές φορές πρέπει να έχεις τα μάτια και τα αυτιά σου ανοιχτά. Μπορεί η ζωή να σου κλείσει το μάτι ή να σου σφυρίξει, κι εσύ να κοιτάς αλλού, ή να παίρνεις μέρος σε μια σοβαρή συζήτηση. Άκου λίγο καλύτερα…