London calling...3

Η τρίτη και προτελευταία μας μέρα στο Λονδίνο ξεκίνησε λίγο…απρόοπτα. Στο πρόγραμμα, όπως με ενημέρωσε ο οργανωτής Μούκος, είχαμε να επισκεφθούμε την γνωστή υπαίθρια αγορά του Portobello. Βρίσκεται στο Notting Hill, και μπορείς να βρεις πολλές αντίκες και μικροαντικείμενα με ένα άρωμα από το παρελθόν. Χαρά εγώ, που θα πηγαίναμε στην αγορά από όπου περνούσε ο Χιού κάθε πρωί…Άσε που είχα σκεφτεί και τόσα δωράκια να πάρω για γνωστούς και φίλους. Ξεκινήσαμε λοιπόν πολύ πρωί (δεν είχε χαράξει ακόμα όταν ξυπνήσαμε) για να έχουμε αρκετό χρόνο να τη γυρίσουμε και να συνεχίσουμε στην υπόλοιπη περιήγηση. Επιβιβαστήκαμε στο μετρό, και παρακολουθούσαμε νυσταγμένοι τα τοπία να εναλλάσσονται από τα θολωμένα τζάμια. Ήταν φανερό ότι περνούσαμε σε μια περιοχή πιο γραφική, και έξω από το πολύβουο κέντρο. Κατεβήκαμε στη στάση μας, και αρχίσαμε να περπατάμε θαυμάζοντας τα όμορφα σπίτια δεξιά κι αριστερά μας. Μετά την υπόδειξη μιας περαστικής σχετικά με το δρόμο όπου στήνονταν η αγορά, στρίψαμε από μια γωνία για να αντικρίσουμε…μαρούλια. Μαύρη απελπισία. Δηλαδή τι μαύρη, πράσινη. Ο καημένος ο Μούκος να λέει ότι θα είναι παρακάτω οι αντίκες, εγώ να τα έχω βάψει μαύρα, μέχρι που ένας μανάβης μας πληροφόρησε ότι η αγορά με τις αντίκες είναι πολύ μεγάλη, με πάρα πολλά πράγματα και πολλές αντίκες, αλλά είναι…αύριο. Εκείνη τη μέρα, μόνο κάτι καχεκτικές ντοματούλες είχαν. Τι να κάνουμε…μια και δυο οι μούκοι αποφάσισαν να εκμεταλλευτούν τη μέρα τους στο έπακρο. Δε θα το έβαζαν κάτω για μια μικρή αναποδιά. Βάλαμε στο πρόγραμμά μας το κατάστημα παιχνιδιών Hamley’s,που κανονικά δε θα το προλαβαίναμε, περάσαμε κι από την πλατεία Picadilly για να φωτογραφίσουμε το άγαλμα του Έρωτα, στείλαμε τις καρτ ποστάλ μας στις οικογένειες και τους φίλους μας (στον αδερφό μου έφτασε πριν μια εβδομάδα, αθάνατα ΕΛΤΑ),και συνεχίσαμε για το μουσείο κέρινων ομοιωμάτων Madame Tussaud’s, όπου είχαμε κάνει κράτηση. Αν και το εισιτήριο μας φάνηκε λίγο τσουχτερό, βγαίνοντας συμφωνήσαμε ότι ήταν σχετικά δικαιολογημένο. Μεγαλύτερη εντύπωση μου έκανε το γεγονός ότι τα ομοιώματα είναι χωρίς γυάλα, ανάμεσα στον κόσμο. Μπορείς να τα αγγίξεις, να φωτογραφηθείς μαζί τους, άσε που σκουντάς κάποιον, γυρνάς να ζητήσεις συγνώμη και βλέπεις δίπλα σου τον Τομ Κρουζ. Τι χαμπάρια Τομ; Βγάλαμε πολλές φωτογραφίες με διάσημους, και αποκαμωμένοι πήγαμε να τσιμπήσουμε κάτι. Επόμενη στάση:Βρετανικό μουσείο.Mind the gap. Όπου επίσης επιτρεπόταν οι φωτογραφίες και η βιντεοσκόπηση, γεγονός που με ξάφνιασε. Ένα θεματάκι είχαμε με τα πλήθη των κινέζων, που δε σε άφηναν να περάσεις επειδή τους χαλούσες τη φωτογραφία (έχει και κατάλογο, όλα τα εκθέματα ένα ένα έπρεπε να τα βγάλουν;)περνούσες μπροστά από το βίντεο, τους χαλούσες την ξενάγηση, έμπαινες μέσα στο γκρουπ τους… Είδαμε αιγυπτίους Φαραώ, σαρκοφάγους, αγάλματα των Αζτέκων, τα μάρμαρα του Παρθενώνα (τελικά εγώ που νόμιζα ότι μας έχουν πάρει κάτι λίγα, ανακάλυψα ότι μας έχουν αφήσει μόνο τις κολώνες),Ασσυριακά αγγεία…Στον πάνω όροφο τα πατουσόνια μου με πρόδωσαν και άφησα το μούκο μόνο του να μου τα τραβήξει σε βίντεο. Ξανά στο μετρό για να επισκεφθούμε το Animation Gallery,το οποίο περιμέναμε λίγο πιο μουσείο και έμοιαζε πιο πολύ με γκαλερί, οπότε δεν μπήκαμε, και συνεχίσαμε για το Covent Garden.Πολύ όμορφο μέρος, πολύ ζεστή ατμόσφαιρα, άνθρωποι που σου μιλούσαν και χαμογελούσαν. Έβγαλα και φωτογραφίες, έπιασα και κουβέντα με έναν φωτογράφο που έκανε τον κοσμηματοπώλη για έξτρα εισόδημα…Παρακολουθήσαμε το Heliosphere,που ήταν μια εναέρια ακροβατική παράσταση. Ο ακροβάτης κρεμόταν από μια σφαίρα που έμοιαζε με αερόστατο, και έκανε αρμονικές κινήσεις με συνοδεία μουσικής. Ότι πρέπει μετά από μια κουραστική μέρα.

Την τελευταία μέρα αναγκαστικά ακολουθήσαμε το γκρουπ, καθώς αναχωρούσαμε από το αεροδρόμιο του Gatwick, που είναι έξω από την πόλη και δε γινόταν να πάμε μόνοι μας. Μας πήγαν στο θερινό ανάκτορο της Βασίλισσας, το παλάτι του Windsor.Πιο πολύ με άρεσε το όλο συγκρότημα, που έμοιαζε με μεσαιωνική πόλη. Είχε μια όμορφη μικρή αγορά, και αρκετά εστιατόρια. Επίσης είχε κάποια σουβενίρ σε χαμηλότερες τιμές από ότι τα έβρισκες στο Λονδίνο, όπως μας πληροφόρησε η ξεναγός. Το απογευματάκι, με πολλή ομίχλη, μας άφησαν στο αεροδρόμιο. Μετά από αρκετή ταλαιπωρία και καθυστέρηση, αφήσαμε πίσω μας την αγγλική πρωτεύουσα, για να φτάσουμε στη Θεσσαλονίκη, όπου η ταλαιπωρία συνεχίστηκε. Με τα πολλά, φτάσαμε Βόλο, όπου κοιμηθήκαμε πολλέεεεες ώρες και μοιράσαμε τα δωράκια και τις αναμνήσεις μας από την εκδρομή.

Ήταν σίγουρα ένα ταξίδι από τα πιο ωραία μας. Στο μέλλον μας βλέπω να ξαναπηγαίνουμε προς τα εκεί, καμιά Σκωτία ή Ιρλανδία σκέφτομαι. Πάντως όσοι εκεί έξω το σκέφτεστε, επιχειρήστε το, με καλή οργάνωση και ένα ζευγάρι άνετα παπούτσια, μπορείτε να δείτε πάρα πολλά. Και για συμβουλές, οι Μούκοι είναι εδώ!