Τι θα λέγατε για ένα...ξύρισμα;

Όταν είδα την φωτογραφία του Ντεπ με μαλλί Αϊνστάιν και φούντα αλά Παναγιωταρέα, δε θα σας κρύψω ότι απογοητεύτηκα. Διότι ως φαν του κυρίου, ήλπιζα επιτέλους να βγάλει μια ταινία όπου δε θα είναι προβληματικός, τρελός, ανάπηρος, ή έστω εκκεντρικός. Αλλά θα μου πείτε, Τζόνι είναι αυτός, του πάει και τίποτα άλλο εκτός από την τρέλα;

Περίμενα λοιπόν πως και πώς να βγει η ταινία, που θα συνδύαζε τρεις μεγάλες μου αγάπες:Τον Ντεπ, τον Μπάρτον, και τον τρόμο. Και βγήκε.
Θέλω να τονίσω ότι έβγαλα τα συμπεράσματά μου μετά από ενδελεχή έρευνα, αφού πήγα να το δω μία φορά την Πέμπτη (πρεμιέρα γαρ), μισή φορά χτες το μεσημέρι (ήθελε παρέα η μαμά) και άλλη μια φορά το βράδυ (ο Μούκος ήθελε να το δούμε και μαζί, να του χαλούσα χατήρι;)
Και έχουμε και λέμε. Η ταινία έχει ήδη λάβει τη Χρυσή σφαίρα καλύτερης ταινίας, το μωρό έχει λάβει επίσης Χρυσή σφαίρα πρώτου ανδρικού ρόλου, και τσίμπησε και μια υποψηφιότητα για όσκαρ ίδιας κατηγορίας, παρεούλα με δύο ακόμα υποψηφιότητες για το χρυσό αγαλματίδιο, καλλιτεχνικής επιμέλειας και ενδυματολογίας.

Ομολογώ ότι την ερωτεύτηκα από τους τίτλους. Μετά από τόσα χρόνια, περίμενα από τον Μπάρτον να μας δώσει επιτέλους μια ταινία που να δείχνει όσα πραγματικά ήθελε να δείξει σε όλες τις προηγούμενες ταινίες του. Και αυτή ακριβώς την αίσθηση μου άφησε σαν ταινία. Ότι επιτέλους ο δημιουργός της αφέθηκε.

Το γεγονός ότι είναι βασισμένη σε μιούζικαλ με ξένισε λίγο, μάλλον επειδή στη χώρα μας δεν έχουμε και μεγάλη επαφή με το είδος. Για τον ίδιο λόγο πιστεύω ότι αδικήθηκε στη μετάφραση. Όχι απαραίτητα επειδή ο υποτιτλισμός δεν έγινε σωστά, αλλά διαπίστωσα ότι υπήρχαν αρκετά λογοπαίγνια που ήταν τεχνικώς αδύνατο να μεταφραστούν στα ελληνικά.
Μου άρεσε απίστευτα πολύ η σκηνοθεσία. Δε μου φάνηκε απλά πρωτοποριακή, αλλά και πολύ έξυπνη. Περιείχε αρκετά τρικ ώστε να καταφέρει να μας μεταφέρει την ατμόσφαιρα του τότε Λονδίνου, και να τη συνδυάσει με την ψυχεδέλεια του μυαλού του Μπάρτον.

Επίσης, σε κάποιες σκηνές τα χρώματα ήταν εντελώς πλασματικά, και οι αντιθέσεις μεταξύ τους προφανώς υπερτονισμένες, αλλά κατάφερνε να σε περάσει μια βόλτα από το μυαλό και τη φαντασία του σκηνοθέτη μ’ αυτό τον τρόπο.

Μου έκανε μεγάλη εντύπωση το πλήθος των σκηνών που περιείχαν στοιχεία βίας. Εννοώ με τον κουρέα σε τρυφερές στιγμές με τα λεπίδια του. Δεδομένου του ότι η ταινία είχε περάσει ήδη δύο φορές από λογοκρισία και ο σκηνοθέτης είχε αναγκαστεί να περιορίσει τέτοιου είδους σκηνές στο ελάχιστο, αναρωτήθηκα «μα καλά, πριν τις περιορίσει πως ήταν δηλαδή;»Πάντως αν έχετε δει αρκετές ταινίες τρόμου, δε θα σας κάνει και να πεταχτείτε από τις καρέκλες σας.
Αποκάλυψη για μένα ήταν και η Κάρτερ(Mrs Lovett).Μου άρεσε αρκετά και σε άλλες ταινίες,όπως στο Fight Club,αλλά σε αυτή έπαιξε εξαιρετικά,και νομίζω πως ο ρόλος της τρελής παρασκευάστριας πιτών ήταν φτιαγμένος γι'αυτή. Άντε με το καλό να μας κάνει και το μπεμπόνι,έχω πολύ περιέργεια να δω τι παιδί θα βγει από αυτή και τον Μπάρτον...

Από τους υπόλοιπους ηθοποιούς ξεχώρισα φυσικά τον Ρίκμαν,που στο ντουέτο του με τον Ντεπ έδωσε ρέστα,και τον Κοέν(δε λέω όλο του το όνομα,γιατί τον λένε Σάσα και θα γελάτε),ο οποίος παρόλο που δεν έπαιξε πολύ,έδωσε μια μπριόζικη νότα στο χαρακτήρα του.Δεν το περίμενα,επειδή δε μου έκανε για κάτι καλύτερο από το Borat.

Δεν έλειπε και το κωμικό στοιχείο, κυρίως κάποιες σκηνές σε έκαναν να χαμογελάσεις ειρωνικά. Γενικά μου ταιριάζει ο χαρακτηρισμός του όλου θεάματος ως γκροτέσκου, παρά ως χιουμοριστικού.
Επίσης μου άρεσε πολύ το τέλος. Δεν ήταν ακριβώς ανατρεπτικό, αλλά έκρυβε μια τραγική ειρωνία. Βέβαια κατάλαβα σχετικά νωρίς πως θα τελείωνε, και το χάλασα και στον κολλητό. Αλλά δε βαριέσαι, γι’ αυτά είναι οι φίλοι…ε;
Γενικά άκουσα ποικίλα σχόλια φεύγοντας και προχτές, και χτες. Σε κάποιους θεατές δεν άρεσαν τα στοιχεία μιούζικαλ, σε κάποιους η αιματοχυσία. Ένας τύπος (που δε θυμάμαι το όνομά του, ούτε από πού τον ξέρω, παρόλα αυτά μου μιλάει με μεγάλη οικειότητα όποτε συναντιόμαστε),δεν είχε καταλάβει ότι είναι μιούζικαλ, και τελειώνοντας η ταινία, απάντησε στην ερώτηση «πως σου φάνηκε», λέγοντας ότι είχε πολύ μουσική, αλλά δεν τον πείραξε, επειδή είχε μαζί του τα ακουστικά από το κινητό, και έβαλε τραγούδια εκεί, ενώ έβλεπε «μόνο τις εικόνες».Θου Κύριε…
Εν ολίγοις, αν σας αρέσει ο Μπάρτον, αν δε σας ενοχλούν τα αίματα και τα ξυράφια, και αν ξέρετε ότι στα μιούζικαλ οι ηθοποιοί τραγουδούν, πάτε να το δείτε, αξίζει τον κόπο.
(Τώρα θα σταματήσω να μιλάω σαν τον Χατζηνικολάου για να ετοιμάσω το επόμενο ποστ για την γυρίστρω τη γάτα μας, που μας επέστρεψε μετά από μια εβδομάδα απουσίας διακορευμένη. Αναμένετε.)