Γραφείο θέλω,τώρα το θέλω

Να και το δικό μου γραφείο. Έχει μεγάλη ιστορία (όσοι την έχετε ακούσει πάνω από δυο φορές μα συνεχίσετε την ανάγνωση!)

Το συγκεκριμένο γραφειάκι το λιγουρευόμουν κάθε φορά που πηγαίναμε μουκοεκδρομή στο ΙΚΕΑ. Καθόμουν στην καρέκλα και το χάζευα μέχρι να αρχίσει ο Μούκος να με τραβάει μαλακά προς την έξοδο, σαν κάτι ψυχωτικούς που τους απομακρύνουν από το αντικείμενο της εμμονής τους. Το κοιτούσα με ύφος λυπημένου σκύλου, παρόλα αυτά ήταν πολύ ακριβό για το βαλάντιό μου. Οι γονείς μου μου είχαν υποσχεθεί ότι θα ήταν το δώρο μου αν γινόμουν δεκτή στο μεταπτυχιακό. Έγινα δεκτή, αλλά δεν έγινε μεταπτυχιακό (γι ’αυτό θα γκρινιάξω σε άλλο ποστ, έχω μάθει απ’ έξω πια τα λόγια του θρήνου). Οπότε το γραφειάκι μου παρέμενε παρέα με τα σουηδικά κεφτεδάκια, αρκετά χιλιόμετρα μακριά από το λιλά δωμάτιό μου.

Ένα Σάββατο πρωί λοιπόν, μας βγήκε αναπλήρωση στο φροντιστήριο όπου εργαζόμουν. Λίγο πιο έξω από τη Θεσσαλονίκη, από την πλευρά των Σερρών. Τα κορίτσια που το έχουν, πολύ γλυκά και πρότυπα εκπαιδευτικού. Παρόλα αυτά, η μέρα μου μαύρη, καθώς έπρεπε να πάω Σάββατο για μάθημα, και μου είχε μπει η ιδέα ότι είχε γίνει μια παρεξήγηση με μια από τις καθηγήτριες. Και σαν να μην έφτανε ότι η συγκάτοικός μου θα έλειπε όλο το Σαββατοκύριακο, να σου κι ένα μήνυμα από το Μούκο ότι θα ερχόταν η μαμά του και δε θα βρισκόμασταν. Ωραία…μαύρα χάλια, και μόνη μου στο σπίτι.

Τελειώνοντας το μάθημα, είπα να κάνω ένα μικρό ταξιδάκι στο ΙΚΕΑ, να φτιάξει το κέφι μου. Είπα μάλιστα γελώντας στις συναδέλφισσες, ότι θα πάω για κυνήγι πασχαλινού αυγού, καθώς πλησίαζε το Πάσχα, μια και αυτές δεν οργάνωσαν για να παίξουμε. Γελώντας πήρα το αστικό, και άνοιξα το βιβλιαράκι μου μέχρι να φτάσω. Με το που μπήκα, ανακάλυψα ότι δεν ήταν καλή ιδέα να πάω, επειδή θα έβλεπα άλλη μια φορά το αγαπημένο μου γραφειάκι και θα μελαγχολούσα. Και ξαφνικά, μια ιδέα άστραψε στο μυαλό μου (έτσι δεν παθαίνουν όλοι οι τρελοί;).Και γιατί να μη μπορώ να το πάρω; Είχα κάτι οικονομίες στην άκρη, υπήρχε ΑΤΜ, θα έβαζα και το μισό μου μισθό…Ε και τι πάει να πει πως θα τα βγάλω πέρα τον υπόλοιπο μήνα; Κάτι θα βρω, είμαι και οικονόμα. Εξάλλου, όλοι δικαιούνται μια τρελιά που και που. Προχωράω λοιπόν αγέρωχη προς το διάδρομο όπου βρίσκεται το πακέτο του γραφείου μου και τι να δω; Έχει μόνο δύο. Και είναι και τεράστια .Ρωτάω για μεταφορική, μου λένε ότι δεν υπάρχει επειδή είναι Σάββατο απόγευμα. Ψάχνω μιάμιση ώρα για φορτοταξί. Και τελικά βρίσκω ένα! Πάω με χαρά με τον υπεύθυνο της αποθήκης να φορτώσουμε το πακέτο μου…κι άλλη ατυχία. Έχει μείνει ένα τελευταίο, από το οποίο έχει σχιστεί το χαρτόνι, και έχει μια μικρή γρατσουνιά στην επιφάνεια…Φαντάζεστε το ύφος μου…Αλλά δεν λένε ότι όταν θέλεις κάτι πολύ, όλο το σύμπαν συνωμοτεί για να το αποκτήσεις; Ξαφνικά ακούω μέσα στη βαβούρα τη φωνή του υπεύθυνου από το υπερπέραν να μου λέει να τον ακολουθήσω. Πάμε στον υπεύθυνο για το τμήμα ευκαιριών, του εξηγεί την κατάσταση(έχουμε αυτή την τρελή νεαρά που περιφέρεται εδώ από τις 4,επιτέλους βρήκαμε τι ψάχνει μπαίνοντας και βγαίνοντας σαν τη ζουρλή από το κατάστημα, αλλά κρίμα είναι να το πληρώσει και για γάλλο πρόξενο),ο υπεύθυνος ευκαιριών μου ρίχνει ένα συμπονετικό βλέμμα (έχω πάρει πόζα Βασιλάκη Καΐλα),και δίνει το ΟΚ. Δηλαδή συμφωνεί να περαστεί το έπιπλο στο τμήμα ευκαιριών, από όπου θα το πάρω με έκπτωση. Και ξέρετε και κάτι άλλο; ΜΟΝΟ για εκείνη τη μέρα, τα ΕΠΙΠΛΑ στο τμήμα ευκαιριών είχαν έκπτωση 70%.Κατέληξα με όλες τις εκπτώσεις να βρεθώ με το γραφείο των ονείρων μου, αγοράζοντάς το μόνο 80 ευρώ. Θαύμα;

Τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Το ανέβασα κομμάτι κομμάτι στον τέταρτο μόνη μου (35 κιλά σύνολο),το συναρμολόγησα επίσης μόνη μου( οι βίδες βιδώθηκαν πάνω στο ξύλο με απλό κατσαβίδι),και έπεσα να κοιμηθώ κοιτάζοντάς το.

Το επόμενο πρωί ήταν το καλύτερο πάντως. Ανοίγω τα μάτια μου ευτυχισμένη, το κοιτάζω με λατρεία, σκέφτομαι ότι καλά έκανα και το πήρα κι ας ήταν λίγο τρελό, και πάω να σηκωθώ για να το δω από κοντά. Πολύ θα το ’θελες ε; Διότι δεν ήμουν πιασμένη. Ήμουν παράλυτη .Δεν κουνιόταν τίποτα απολύτως. Σιγά σιγά πάτησα στο πλάι του κρεβατιού, και την υπόλοιπη μέρα κινούμουν μέσα στο σπίτι σαν Playmobil,μονοκόμματη, με τον γάτο να με κοιτάει απορημένος…Δεν άξιζε όμως;

Υ.Γ.1 Δε θέλω να ακούσω κουβέντα για τα μπιχλιμπίδια, που να δείτε το υπόλοιπο δωμάτιο. :@Ρ

Υ.Γ.2 Ούτε για την ταπετσαρία.