Αμάν μ'αυτό το κόκκινο!

Περνώντας στο γυρισμό από το σημερινό μου μάθημα από κόκκινες βιτρίνες με κόκκινες καρδούλες και κόκκινα αρκουδάκια (δε χωνεύω καθόλου το κόκκινο),αναλογίστηκα το φόρο τιμής που έχω αποτίσει στον Άγιο. Η αλήθεια είναι ότι δε μας αρέσουν τα αρκουδάκια και οι χαζομαρούλες, οπότε σαμποτάρουμε τους ανθοπώλες και τους χαζαροπλάστες. Και τους λουτρινοπαραγωγούς (υπάρχει τέτοιο επάγγελμα;)Τέλος πάντων, γύρισα σπίτι και όσο έκανα την πάστα φλώρα, άρχισα να σκέφτομαι τα χρόνια της νιότης (τώρα γέρασα).

Αγόρι είχα πρώτη φορά στα νήπια. Και τι έρωτας, βρισκόμασταν στο καλαθάκι την ίδια στιγμή κατόπιν συνεννόησης, δήθεν για να ξύσουμε τις ξυλομπογιές, και ανταλλάσσαμε ζωγραφιές. Μετά κατέληξε κολλητός μου, αφού αποφασίσαμε ότι παράγινε το κακό με τις ζωγραφιές και μας τελείωναν και οι ξυλομπογιές με τόσο ξύσιμο. Στόμωνε και η ξύστρα.

Την ίδια χρονιά πήγαμε στη Σκιάθο για Πάσχα και εκεί παντρεύτηκα ένα από τα δεκαπεντάχρονα αδερφάκια της οικογένειας που μας φιλοξενούσε. Η μόνη απορία μου ήταν πότε θα μου έστελναν τα πεθερικά τη βέρα.

Στο Δημοτικό παιζόταν συχνά το έργο «κοριτσάκι, εκείνο το αγοράκι μου είπε να σου πω ότι σ’ αγαπάει»,αλλά εγώ, όπως και όλα τα υπόλοιπα κοριτσάκια, ήμουν ερωτευμένη με το γόη του σχολείου, που δεν τα «έφτιαχνε» με καμία. Καμιά δεκαριά χρόνια μετά, έμαθα ότι του άρεσα, αλλά δεν τολμούσε να μου το πει. Ένας συγχρονισμός δεν θα έβλαπτε αγαπητέ Γιωργάκη...

Στο Γυμνάσιο μάλλον αδιάφορη θα με έλεγα, ήμουν και φύτουλας και σε καμία περίπτωση δεν με θεωρούσες το κορίτσι που θα «τα ζητούσες». Αντιθέτως, η κολλητή μου εκείνο τον καιρό ήταν στο άλλο άκρο. Μετά από πολλά παρακάλια συμφώνησα να δώσω μια ευκαιρία στον καλύτερό της φίλο (ήμουν και ντίβα βλέπετε),υπό το άγρυπνο βλέμμα της κολλητής, που είχε καταχαρεί που θα έβλεπε τους δυο κολλητούς της μαζί. Τελικά ο Χρήστος μας έμεινε αμανάτι δύο χρονάκια περίπου. Γλυκύτατο παιδί, μαζί του γιόρτασα τον πρώτο μου Βαλεντίνο. Θυμάμαι δεν είχε προλάβει να μου πάρει δώρο, και είχε επιστρατεύσει όλη την παρέα να με καθυστερήσει μετά το σχόλασμα, για να προλάβει να το πάρει και να μας αφήσουν μόνους μετά. Θα σκεφτόταν μάλλον ο έρμος «ποιος ακούει τη γκρίνια της άμα της πω ότι δεν πρόλαβα...»Μ’ άρεσε που το ειδύλλιο απλά μας τελείωσε, χωρίς καυγάδες και μελοδράματα. Και είναι ακόμα γλυκύτατος, πετυχαίνει τη μαμά μου ή τη γιαγιά μου στο δρόμο και ακόμα ρωτάει για όλους στην οικογένεια. Τον μπαμπά όχι, τον είχε ένα φόβο από τότε.

Μετά, στο Λύκειο, μας έτυχε ο Μούκος. Εκεί να δείτε έλλειψη συγχρονισμού. Στην αρχή ήθελε αυτός και δεν ήθελα εγώ, μετά ήθελα εγώ (αλλά δεν το είχα καταλάβει μέχρι να το πάρουν πρέφα όλοι γύρω μου) και με παίδευε αυτός, μέχρι που τα βρήκαμε και ησυχάσαμε. Δεύτερη γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου. Μας είχαν πάει με το σχολείο εκδρομή στην Αγριά, μια παραθαλάσσια τοποθεσία κοντά στην πόλη μου. Μετά από ατέλειωτες βόλτες-όταν έχει άγχος περπατάει πολύ ο μούκος μου, που να δείτε στα πρώτα μας ραντεβού που φορούσα και τακούνι λόγω διαφοράς ύψους-καθίσαμε σε ένα παγκάκι. Εκεί πήρα το δωράκι μου, μια ασημένια καρδούλα που δεν την έχω βγάλει από τότε. Αλλά ο νεαρός πίστευε ότι μαζί με το δωράκι πρέπει να έχει και φιλάκι. Τι να κάνει το καημένο που δεν το είχε ξαναδοκιμάσει, και δε γίνεται να το προβάρεις κιόλας...Μας βγήκε λίγο αδέξιο, αλλά εγώ σαν ώριμη και μεγάλη (ναι από τότε τόσο μετριόφρων ήμουν),του έστειλα ένα μηνυματάκι μόλις γύρισα σπίτι, με μια εξυπνάδα που είχα διαβάσει κι εγώ δε θυμάμαι που: «Τα επιδέξια φιλιά μπορούν όλοι να τα δώσουν. Τα αδέξια είναι που τα θυμάσαι μια ζωή».

Από τότε δε θυμάμαι να έχω γιορτάσει πιο γλυκιά ημέρα Αγίου Βαλεντίνου. Μάλλον μετά τις πρώτες φορές καταλαβαίνεις ότι αφού έχεις δίπλα σου κάποιον που αγαπάς, δεν έχει σημασία που μια φορά το χρόνο οι βιτρίνες γίνονται κόκκινες. Ειδικά αν είναι γκρινιάρης σαν εσένα και δεν του αρέσει η γιορτή...

Χρόνια μας πολλά!

Υ.Γ.Γίνεται για μια φορά,για χάρη μου,να γιορτάσουμε γαλάζιο Άγιο Βαλεντίνο;Pleeeeeeeease...