Τα εφτά κακά της μοίρας μου

Μετά από τριπλή πρόσκληση της Παλιόγατας-Λουκρητίας, της Χελώνας και της Κουκουβάγιας (φανταστείτε πόσο κουτσομπόλες είναι, δεν κρατιούνται να βγάλουν τα άπλυτα ενός γλυκύτατου πλάσματος στη φόρα)…:@Ρ

Το λεπόν, πριν ξεκινήσω, έχω να πω ότι διενήργησα ενδελεχή έρευνα και έθεσα το ερώτημα σε οικογένεια, φίλους και μούκο. Ιδού τα αποτελέσματα:

1)Πολυλογού:Ναι, μιλάω ακατάπαυστα. Ναι, μιλάω πολύ. Ναι, και για άσχετα πράγματα. Ναι, και σε άσχετες στιγμές. Και μόνη μου. Και στον ύπνο μου. Μικρή μια γειτόνισσα είχε πιάσει τη μαμά μου και της είχε πει να με πάνε σε κανέναν ψυχίατρο επειδή «το παιδί μιλάει μόνο του στο δρόμο».Έλεγα τις λέξεις για ορθογραφία όπως πήγαινα στα αγγλικά, εντάξει;

Επίσης με ενημερώνουν από το κοντρόλ ότι όσο μιλάω ακατάπαυστα, αλλάζω συνεχώς θέματα. Δε φταίω εγώ που δε μπορείτε να ακολουθήσετε τον ειρμό του δαιδαλώδους μυαλού μιας ιδιοφυΐας ανίδεοι κοινοί θνητοί. :@Ρ

2)Ξεροκέφαλη. Άμα μου μπει κάτι στο μυαλό, δε μου το βγάζεις με τίποτα. Ευτυχώς δεν ισχύει σε σχέση με ιδεολογία, πολιτική, κοινωνικά θέματα, κτλ. Και ευτυχώς δεν φωνάζω απλά σαν υστερική για να περάσουν οι δικές μου απόψεις. Συνήθως έχω επιχειρήματα. Άμα δεν στέκουν ή μου βγάζουν το λάδι, καταφεύγω στην προαναφερθείσα μέθοδο. Αλλά άμα δε θέλω να κάνω κάτι, μπορείς να χτυπιέσαι ανάποδα; Μπορείς; Ε κάνε το, το πολύ πολύ να με βλέπεις να πεισμώνω ανάποδα. Πείσμα…

3)Εκδικητική:Εκεί έγκειται και η συμπάθειά μου στις γάτες. Δε λέω ότι άμα μου κάνεις κάτι θα στο χτυπάω μια ζωή βρε αδερφέ. Ούτε ότι θα σε κάνω να μετανιώσεις την ώρα και τη στιγμή που μου το έκανες. Αυτό θα στο κάνω άμα δε σε χωνεύω και μου την έχεις δώσει πολύ. Μπορεί να κάνω μάλιστα και ολόκληρο σατανικό σχέδιο, αλλά μα το Λούσιφερ, στο τέλος θα καταλάβεις στο πετσί σου ότι δεν έπρεπε να το κάνεις. Αν σ’αγαπώ, απλά θα το έχω στο πίσω μέρος του μυαλού μου για να μη μου την ξαναφέρεις.

4)Έλλειψη προσανατολισμού:Κλασσικά παραδείγματα:Είμαι στην Ιάσονος και ψάχνω τη Δημητριάδος (δύο κεντρικοί, ο ένας πάνω από τον άλλο).Τελικά τη βρήκα, παριστάνοντας ότι είμαι από άλλη πόλη και ρωτώντας μια κυρία. Μπερδεύω την Αγριά με την Αγχίαλο. Την Αναπαύσεως με την Αναλήψεως (έχουν και οι δυο σχέση με το θάνατο, δε φταίω).Για μένα η φράση «ο δρόμος που ανεβαίνουν τα αυτοκίνητα» δε λέει τίποτα απολύτως. Δε βρίσκω που έχω παρκάρει το αμάξι μου, δεν έχω ιδέα πώς να πάω εκεί που θέλω να πάω, ένα χάλι μαύρο. Αν καταλήξω με Αλτσχάιμερ να περιφέρομαι στους δρόμους, σώστε με.

5)Σιχασιάρα:Ε ναι είμαι απίστευτα, πρέπει να το παραδεχτώ. Από μικρό δεν τρώω από κανενός το πιρούνι (ούτε μαμάς, μπαμπά, κτλ),δεν πίνω από άλλου το καλαμάκι, δε μπορώ ρε παιδί μου. Δεν αφήνω το μούκο να γλείψει το παγωτό μου-κι όποιος αντέχει να βλέπει μια γλωσσάρα να παίρνει μια γλυψιά από το χωνάκι του και συνεχίζει να τρώει είναι κουσουρεμένος, όχι εγώ.

6)Είμαι υποχόνδρια με την καθαριότητα. Όχι μόνο με την προσωπική μου υγιεινή και των άλλων, αλλά και με την καθαριότητα στο σπίτι. Δε μπορώ βρώμικα μπάνια, ακόμα κι αν έχουν απλά χνούδι, δε μπορώ κουζίνες στο μαύρο τους το χάλι. Δεν με εκνευρίζει η έλλειψη τάξης, με τρελαίνουν οι σάλτσες στον τοίχο και τα λάδια στην κουζίνα.

7)Κοκκινίζω. Κοκκινίζω πολύ. Ακόμα κι αν δεν το θέλω. Ακόμα κι όταν δεν πρέπει. Ακόμα κι όταν θέλω να κρυφτώ. Κι άμα προσπαθήσω να μην κοκκινίσω, κοκκινίζω διπλά! Δεν είναι θέμα ντροπής, δεν ξέρω γιατί το παθαίνω…Πάντως οι γύρω μου το καταχαίρονται!

Λοιπόν, όποιος θέλει μπορεί να προσθέσει στη λίστα, μέσω των σχολίων(βγάλτε τη χολή σας, άκαρδα πλάσματα).Για να βγάλουν τα άπλυτά τους στη φόρα οι Στοχαστής, Μαριλένα , Κερασοζουζούνα και Νατάσα!