Δευτέρα 3 Μαρτίου 2008

Η ιστορία της Λίσι


"Η Λίσι Ντίμπουσερ Λάντον έχασε τον άντρα της τον Σκοτ, πριν από δυο χρόνια. Ήταν παντρεμένοι είκοσι πέντε χρόνια και πολύ βαθιά, σχεδόν τρομακτικά, δεμένοι.
Ο Σκοτ ήταν ένας βραβευμένος, επιτυχημένος συγγραφέας και πολύ περίπλοκος άνθρωπος. Στην αρχή της σχέσης τους, η Λίσι έπρεπε να διδαχτεί από κείνον για τα βιβλία, το αίμα και τα μπουλ. Αργότερα κατάλαβε ότι υπήρχε ένα μέρος που επισκεπτόταν ο Σκοτ. Ένα μέρος που τον τρομοκρατούσε αλλά και τον γιάτρευε, που μπορούσε να τον καταπιεί ζωντανό ή να του δώσει την έμπνευση που χρειαζόταν για να ζήσει.
Τώρα είναι η σειρά της Λίσι να αντιμετωπίσει τους δαίμονες του Σκοτ. Η σειρά της να επισκεφτεί το Μπού για Μουν. Κι αυτό που αρχίζει ως προσπάθεια μιας χήρας να ταξινομήσει τα χειρόγραφα του διάσημου συζύγου της μετατρέπεται σ' ένα σχεδόν θανάσιμο ταξίδι στα σκοτάδια που περιπλανιόταν εκείνος...
Ίσως το πιο προσωπικό και δυνατό βιβλίο του King. Ένα μυθιστόρημα για τις πηγές της δημιουργικότητας, τους πειρασμούς της τρέλας και τη μυστική γλώσσα της αγάπης."
(από το οπισθόφυλλο).
[συγγραφέας:Στήβεν Κίνγκ,εκδόσεις Bell,σελίδες:597]

Μετά από τόσα βιβλία του Κινγκ, μπορώ να αναγνωρίσω σχεδόν αμέσως σε ποια κατηγορία ανήκει κάθε καινούριο του βιβλίο. Τα βιβλία του Στήβεν (είμαστε και παλιόφιλοι),χωρίζονται σε δύο κατηγορίες:τα αριστουργήματα, και τις σάχλες. Η πρώτη κατηγορία περιλαμβάνει τη «Λάμψη»,το πολυαγαπημένο μου «Αυτό»,και το επίσης πολυαγαπημένο μου «Σάλεμ’ς Λοτ».Είναι όλα τους βιβλία που σε καθηλώνουν, αν και κάποια από αυτά είναι αδικημένα στο τέλος. Αλλά γενικά, είναι αριστουργήματα, καθένα τους ένα διαμάντι της λογοτεχνίας τρόμου. Η δεύτερη κατηγορία, περιλαμβάνει βιβλία που γράφτηκαν μάλλον επειδή ο Στήβεν είχε καιρό να γράψει βιβλίο και έπρεπε να γράψει ένα, επειδή οι εκδοτικοί οίκοι χρειαζόταν ακόμα ένα μπεστ σέλερ, επειδή χάλασε η τηλεόρασή του και το σινεμά δεν έπαιζε τίποτα καλό, ή για κάποιον άλλο ακατανόητο λόγο, όπως ας πούμε ότι σήμερα είναι Δευτέρα. Σε αυτή την κατηγορία ανήκει κατά τη γνώμη μου «Η ιστορία της Λίσι». Αφού άνθρωπέ μου δεν έχεις τίποτα να πεις, τι το κουράζεις; Και μας βάζεις κι εμάς να διαβάζουμε εξακόσιες σελίδες, και να παρακαλάμε να τελειώσει;
Στην αρχή πιστεύεις ότι πρόκειται για ένα μυθιστόρημα που περιλαμβάνει μια ρομαντική ιστορία και ένα μυστικό. Μετά το αλλάζει και σε κάνει να πιστεύεις ότι η ιστορία κρύβει μια μεταφυσική πτυχή που δε μπορείς να προσδιορίσεις. Κάπου εκεί, μεταφέρεσαι και σε φανταστικούς κόσμους, για να βάλουμε και λίγο λογοτεχνία του φανταστικού να πιάσουμε κι αυτούς τους αναγνώστες. Και τι γίνεται με τους αναγνώστες που περιμένουν να διαβάσουν λίγο παλιό, καλό Κινγκ; Ε,ας βάλουμε και κανα δυο σκηνές με ψιθυριστά μυστηριώδη τηλέφωνα και τρελαμένους δολοφόνους,ας βάλουμε και λίγο σφάξιμο,και τους πιάσαμε κι αυτούς. Έτοιμο το βιβλίο για τα ράφια των μεγάλων βιβλιοπωλείων.
Γενικά, δε μου έδωσε καθόλου την εντύπωση ότι πρόκειται για ένα ακόμα βιβλίο του αγαπημένου μου συγγραφέα. Δε μου έδωσε καν την εντύπωση ενός βιβλίου-εγχειρήματος προς ένα νέο είδος. Ας πούμε ότι τελικά ήθελε να γράψει ένα μεταφυσικό θρίλερ,ή να κάνει μια προσπάθεια στο χώρο του φανταστικού. Μου έδωσε μάλλον ένα βιβλίο κόψε-ράψε,με κομμάτια για όλα τα είδη των αναγνωστών,για να πιάσει καλές πωλήσεις. Το καλό είναι ότι συνήθως μετά από ένα τέτοιο βιβλίο, γράφει κάτι καλό. Εν αναμονή λοιπόν…

9 σχόλια:

Σοφία είπε...

Δεν έχω διαβάσει ποτέ Steven King και έλεγα να ξεκινήσω, αλλά μάλλον όχι με το συγκεκριμένο ε; Κοιτάω και στο Amazon όπου έχει 33 κριτικές και μόλις 2 αστέρια, οπότε προφανώς συμφωνούν κι άλλοι μαζί σου ;-)

moukelis είπε...

Σοφάκι με τίποτα!
Κατά τη γνώμη μου,το "Αυτό" είναι το καλύτερό του,οπότε προτίμησε εκείνο.Επίσης άψογη είναι η "Λάμψη",θα με θυμηθείς.Αν σου αρέσουν οι ιστορίες με βρικόλακες,διάλεξε το "Salem's Lot".Έχει πολλά ακόμα αξιόλογα,αν ψάχνεις κάτι συγκεκριμένο πες μου,έκανα τη διπλωματική μου στη λογοτεχνία τρόμου.

Μαριλένα είπε...

Toν King τον "γνωρισα" το '80, αν θυμαμαι καλά.
Ισως και νωριτερα.

Εχοντας διαβάσει πάαρα πολλά δικά του, για μενα, το κορυφαιο ειναι το Κριστιν.

Για τη μοναδική Ατμόσφαιρα που έχει.
Ε-ξαι-ρε-τι-κό.

Ακολουθεί η Λάμψη (για μενα πάντα).

καλη βδομαδα :)
xx

moukelis είπε...

Λες ε;Δεν το έχω διαβάσει,θα σε εμπιστευτώ και θα είναι το επόμενο.Καλή εβδομάδα Μαριλενάκι,και γατοφιλάκια στην οικογένεια!

Μαριλένα είπε...

Kι όταν το διαβάσεις, μη ξεχάσεις να μου πεις πως σου φάνηκε, ε;

φιλιά κι απο μας, οικογενειακώς :)))

Σοφία είπε...

Γύρισες; Επιτέλους βρε, μας έλειψες!
Πολλά φιλιά και μια γλυκιά καλημέρα Μουκελάκι!

ΑΧΤΙΔΑ είπε...

Ήρθες κοριτσάκι μου ,απο τα βιβλία που είπες διάβασα τη Λάμψη μόνο και μου άρεσε πάρα πολύ , γενικά μου αρέσουν οι ιστορίες μυστηρίου και τα θρίλερ, όταν είχα γεννήσει τη 2η κόρη μου ήμουν στην Αθήνα και έβλεπα μια ταινία που γεννιώταν ένα δαιμονικό τερατάκι, ο άνδρας μου είχε πάθει σόκ όταν γυρίζοντας στο ξενοδοχείο με έπιασαν οι πόνοι, εγώ γελούσα με το φόβο του!!!Η κόρη μου αυτή τρελλαίνεται για θρίλερ..

moukelis είπε...

@Graso:Γύρισα,γύρισα,κι εμένα μου λείψατε! :@*

@Αχτίδα:Πρέπει να έβλεπες "Το μωρό της Ροζμαρι" από ότι κατάλαβα Αχτιδούλα.Κι εμένα η Λάμψη είναι από τα πιο αγαπημένα μου.Διάβασε και κανένα από τα υπόλοιπα αφού σου αρέσει το είδος,να μας πεις τη γώμη σου!Καλώς σας ξαναβρηκα!

Black Diamond είπε...

Λάμψη και πάλι Λάμψη !!!

Φιλάκια πολλά καλό μου :)