Η ιστορία της Λίσι

"Η Λίσι Ντίμπουσερ Λάντον έχασε τον άντρα της τον Σκοτ, πριν από δυο χρόνια. Ήταν παντρεμένοι είκοσι πέντε χρόνια και πολύ βαθιά, σχεδόν τρομακτικά, δεμένοι.
Ο Σκοτ ήταν ένας βραβευμένος, επιτυχημένος συγγραφέας και πολύ περίπλοκος άνθρωπος. Στην αρχή της σχέσης τους, η Λίσι έπρεπε να διδαχτεί από κείνον για τα βιβλία, το αίμα και τα μπουλ. Αργότερα κατάλαβε ότι υπήρχε ένα μέρος που επισκεπτόταν ο Σκοτ. Ένα μέρος που τον τρομοκρατούσε αλλά και τον γιάτρευε, που μπορούσε να τον καταπιεί ζωντανό ή να του δώσει την έμπνευση που χρειαζόταν για να ζήσει.
Τώρα είναι η σειρά της Λίσι να αντιμετωπίσει τους δαίμονες του Σκοτ. Η σειρά της να επισκεφτεί το Μπού για Μουν. Κι αυτό που αρχίζει ως προσπάθεια μιας χήρας να ταξινομήσει τα χειρόγραφα του διάσημου συζύγου της μετατρέπεται σ' ένα σχεδόν θανάσιμο ταξίδι στα σκοτάδια που περιπλανιόταν εκείνος...
Ίσως το πιο προσωπικό και δυνατό βιβλίο του King. Ένα μυθιστόρημα για τις πηγές της δημιουργικότητας, τους πειρασμούς της τρέλας και τη μυστική γλώσσα της αγάπης." (από το οπισθόφυλλο).
[συγγραφέας:Στήβεν Κίνγκ,εκδόσεις Bell,σελίδες:597]

Μετά από τόσα βιβλία του Κινγκ, μπορώ να αναγνωρίσω σχεδόν αμέσως σε ποια κατηγορία ανήκει κάθε καινούριο του βιβλίο. Τα βιβλία του Στήβεν (είμαστε και παλιόφιλοι),χωρίζονται σε δύο κατηγορίες:τα αριστουργήματα, και τις σάχλες. Η πρώτη κατηγορία περιλαμβάνει τη «Λάμψη»,το πολυαγαπημένο μου «Αυτό»,και το επίσης πολυαγαπημένο μου «Σάλεμ’ς Λοτ».Είναι όλα τους βιβλία που σε καθηλώνουν, αν και κάποια από αυτά είναι αδικημένα στο τέλος. Αλλά γενικά, είναι αριστουργήματα, καθένα τους ένα διαμάντι της λογοτεχνίας τρόμου. Η δεύτερη κατηγορία, περιλαμβάνει βιβλία που γράφτηκαν μάλλον επειδή ο Στήβεν είχε καιρό να γράψει βιβλίο και έπρεπε να γράψει ένα, επειδή οι εκδοτικοί οίκοι χρειαζόταν ακόμα ένα μπεστ σέλερ, επειδή χάλασε η τηλεόρασή του και το σινεμά δεν έπαιζε τίποτα καλό, ή για κάποιον άλλο ακατανόητο λόγο, όπως ας πούμε ότι σήμερα είναι Δευτέρα. Σε αυτή την κατηγορία ανήκει κατά τη γνώμη μου «Η ιστορία της Λίσι». Αφού άνθρωπέ μου δεν έχεις τίποτα να πεις, τι το κουράζεις; Και μας βάζεις κι εμάς να διαβάζουμε εξακόσιες σελίδες, και να παρακαλάμε να τελειώσει;
Στην αρχή πιστεύεις ότι πρόκειται για ένα μυθιστόρημα που περιλαμβάνει μια ρομαντική ιστορία και ένα μυστικό. Μετά το αλλάζει και σε κάνει να πιστεύεις ότι η ιστορία κρύβει μια μεταφυσική πτυχή που δε μπορείς να προσδιορίσεις. Κάπου εκεί, μεταφέρεσαι και σε φανταστικούς κόσμους, για να βάλουμε και λίγο λογοτεχνία του φανταστικού να πιάσουμε κι αυτούς τους αναγνώστες. Και τι γίνεται με τους αναγνώστες που περιμένουν να διαβάσουν λίγο παλιό, καλό Κινγκ; Ε,ας βάλουμε και κανα δυο σκηνές με ψιθυριστά μυστηριώδη τηλέφωνα και τρελαμένους δολοφόνους,ας βάλουμε και λίγο σφάξιμο,και τους πιάσαμε κι αυτούς. Έτοιμο το βιβλίο για τα ράφια των μεγάλων βιβλιοπωλείων.
Γενικά, δε μου έδωσε καθόλου την εντύπωση ότι πρόκειται για ένα ακόμα βιβλίο του αγαπημένου μου συγγραφέα. Δε μου έδωσε καν την εντύπωση ενός βιβλίου-εγχειρήματος προς ένα νέο είδος. Ας πούμε ότι τελικά ήθελε να γράψει ένα μεταφυσικό θρίλερ,ή να κάνει μια προσπάθεια στο χώρο του φανταστικού. Μου έδωσε μάλλον ένα βιβλίο κόψε-ράψε,με κομμάτια για όλα τα είδη των αναγνωστών,για να πιάσει καλές πωλήσεις. Το καλό είναι ότι συνήθως μετά από ένα τέτοιο βιβλίο, γράφει κάτι καλό. Εν αναμονή λοιπόν…