Μουκοίωση

Χτες ξεκίνησα συνάμενη κουνάμενη να πάω για μάθημα. Έχω ένα ιδιαίτερο που είναι αρκετά τετράγωνα πιο πάνω από το σπίτι μου, και από τότε που άνοιξε ο καιρός, προτιμώ να κάνω τη διαδρομή με τα πόδια, για να ασκούμαι και λίγο. Φτάνοντας στην πολυκατοικία και χτυπώντας το θυροτηλέφωνο, μετά το χαρακτηριστικό zzzzz άκουσα τη μαθήτριά μου να απαντάει με βραχνιασμένη φωνή. «Βρε λες;» αναρωτήθηκα. Ανέβηκα τα σκαλιά, σκεπτόμενη ότι αν φαίνεται άρρωστη, θα κάνω μεταβολή και θα φύγω. Όλο το χειμώνα δεν αρρώστησα, τώρα θα την πατήσω; Άνοιξε λοιπόν, και μετά από προσεκτική εξέταση, απεφάνθην ότι έδειχνε σχετικά καλά. Ούτε ρούφηγμα μύτης, ούτε γυαλιστερά μάτια από τον πυρετό, ούτε όψη φαντάσματος. Μπήκα λοιπόν, και αρχίσαμε το μάθημα. Στο τέλος του Reading,η μικρή άρχισε κομψά να βήχει. Τη ρώτησα αν είναι καλά, και μου είπε ότι έχει μερικές μέρες που την ταλαιπωρεί ένας βήχας, αλλά δεν είναι τίποτα. Που να πονηρευτώ…Γκουχ αυτή, να εξηγώ παθητική φωνή εγώ, πέρασε η ώρα χωρίς να το καταλάβω. Είδατε άμα έχεις καλή παρέα; :@Ρ

Ξεκινάω λοιπόν χοροπηδηχτή για το δρόμο της επιστροφής, χαζεύοντας τις ανθισμένες αμυγδαλιές. Ξαφνικά, πάω να καταπιώ…και τι είναι αυτό; Λες και είχα ένα φουντούκι σφηνωμένο στην αριστερή πλευρά του λαιμού μου. Το οποίο φουντούκι μέχρι να φτάσω σπίτι, είχε επεκταθεί μέχρι τη βάση του λαιμού. Με το ωραίο ροζ αυτί μου να βουίζει σαν μελίσσι, μπήκα στην πατρογονική μου εστία, για να ακούσω τη μαμά να αναφωνεί «καλέ, πώς είναι έτσι ο αδένας σου;» Ώστε αδένας είναι αυτό το μακρύ πράγμα που πονάει. Μάλιστα. Και ποιος τον πείραξε και νευρίασε τόσο; Τέλος πάντων, είπα να τσιμπήσω κάτι, να βάλω και καμιά ζεστή κομπρέσα και να πάμε την επομένη στ γιατρό. Θα ‘θελες…Διότι μπουκιά δεν πήγαινε κάτω. Είχε στεγνώσει ο καταπιώνας μου, που λέει κι ο παππούς μου. Αφήστε που κάθε φορά που κατάπινα έστω και το σάλιο μου, έκανα μια κίνηση τεντώματος για να τα καταφέρω που με έκανε να μοιάζω με τροφαντή καμηλομπίρδηλη. Δεν έφαγα το έρμο, παρά πήγα μουρμουρίζοντας να ξαπλώσω. Που να ηρεμήσεις με αυτό το πράγμα να σε πεθαίνει; Στείλαμε τον αδερφό μου μία η ώρα το βράδυ να βρει καραμέλες για το λαιμό, κόντεψα να πνιγώ εις διπλούν προσπαθώντας να κάνω γαργάρες με ένα κόκκινο υγρό που έκαιγε σαν καυστική ποτάσα, και εντέλει μετά από δύο ώρες ύπνου, πήγαμε σήμερα στο γιατρό. Ο οποίος μάλλον κάνει καλό νούμερο, επειδή είχε μεγάλο σουξέ. Δηλαδή και άρρωστος να μην είσαι, έχει ποικιλία μικροβίων και ιώσεων εκεί,να διαλέξεις ποια σου ταιριάζει βρε αδερφέ. Φύγαμε και πήγαμε στα επείγοντα στο νοσοκομείο. Ένα μάτσο υπερήλικες,να σε κοιτάζουν με συμπόνια που είσαι ανάμεσά τους, τόσο νέα. Καλά βρε παππού, δεν έχω και καμιά ανίατη αρρώστια…

Σε λίγο με φώναξαν και περίμενα καρτερικά να δω τον σωτήρα μου, ο οποίος μου μίλησε με παιδική φωνή λες και απευθυνόταν σε τρίχρονο για μερικά λεπτά, και μετά εξαφανίστηκε με το κινητό στο χέρι επειδή είχε μια «επείγουσα κλήση».Έμεινα κι εγώ στην καρέκλα να κοιτάζω ζωγραφιές από εσωτερικά αυτιού και εργαλεία με φακουδάκια για τη μύτη (λες και έχει κανένα ενδιαφέρον να κοιτάς εκεί μέσα, μπλιαχ).Καθώς κοιτάω το ντουλάπι, βλέπω μέσα από το τζάμι φάτσα φόρα ένα μπουκαλάκι που έγραφε πάνω με κόκκινα γράμματα «ΒΕΝΖΙΝΗ».Τι καλά, τα πιάσαμε τα λεφτά μας λέω, ας μην του δώσω θάρρος, βλέπω να με πυρπολεί.

Έρχεται λοιπόν χαμογελαστός, με ρωτάει τι έχω, μου πατάει το ξινό ξυλάκι στη γλώσσα, και με πληροφορεί ότι το λαιμί μου είναι χάλια. Πολύ κόκκινο λέει. Είπα να τον ρωτήσω, « ήταν άλλο χρωματάκι θα σου ταίριαζε με την τσάντα;»,αλλά τα κόκκινα γραμματάκια στο μπουκαλάκι της βιτρίνας μου φώναζαν να μην το κάνω. Ηρέμησα στη σκέψη ότι τα βάσανά μου τελειώνουν, αλλά με ξύπνησε από τη νιρβάνα ο ήχος της φωνής του.

«Δεν μπορώ να σας δώσω τίποτα.»

Γιατί ρε φίλε; Είμαι πρεζάκι; Είμαι έγκυος; Τι έχω και δε μπορείς να μου δώσεις τίποτα;

«Πρέπει να κάνετε πυρετό πρώτα.»

Να σου ανοίξω το κεφάλι γαρούφαλλο που το έχω κι εύκολο; Τι να του πω…γαργάρες λέει, και καραμέλες. Σιγά, συγκινήθηκα. Αυτά τα ξέρω κι εγώ να δώσω ιατρική; Τον ρώτησα αν μπορώ κάτι να κάνω έστω για να το ανακουφίσω προσωρινά, και η απάντηση ήταν «υπομονή». Είναι ίωση λέει, θα μου δώσει αντιβίωση ο οικογενειακός μας γιατρός (στον οποίο δεν πάω με τίποτα, είναι μέγας βλάκας),μόλις ανεβάσω πυρετό.

Βέβαια τώρα που γύρισα σπίτι, ρχισα να ανεβάζω πυρετό. Αλλά τι να κάνω, να ξαναπάω να μου δώσει γλειφιτζούρι;

Οπότε ακύρωσα το μάθημα, αι τώρα πάω να φάω κοτόσουπα Και να χουχουλιάσω. Και να ονειρευτώ ότι η παλιοίωση έχει φύγει, και κάνω βόλτα στις αμυγδαλιές, που τόσο μου αρέσουν όταν φυσάει… :@(