Τετάρτη 5 Μαρτίου 2008

Μουκοίωση


Χτες ξεκίνησα συνάμενη κουνάμενη να πάω για μάθημα. Έχω ένα ιδιαίτερο που είναι αρκετά τετράγωνα πιο πάνω από το σπίτι μου, και από τότε που άνοιξε ο καιρός, προτιμώ να κάνω τη διαδρομή με τα πόδια, για να ασκούμαι και λίγο. Φτάνοντας στην πολυκατοικία και χτυπώντας το θυροτηλέφωνο, μετά το χαρακτηριστικό zzzzz άκουσα τη μαθήτριά μου να απαντάει με βραχνιασμένη φωνή. «Βρε λες;» αναρωτήθηκα. Ανέβηκα τα σκαλιά, σκεπτόμενη ότι αν φαίνεται άρρωστη, θα κάνω μεταβολή και θα φύγω. Όλο το χειμώνα δεν αρρώστησα, τώρα θα την πατήσω; Άνοιξε λοιπόν, και μετά από προσεκτική εξέταση, απεφάνθην ότι έδειχνε σχετικά καλά. Ούτε ρούφηγμα μύτης, ούτε γυαλιστερά μάτια από τον πυρετό, ούτε όψη φαντάσματος. Μπήκα λοιπόν, και αρχίσαμε το μάθημα. Στο τέλος του Reading,η μικρή άρχισε κομψά να βήχει. Τη ρώτησα αν είναι καλά, και μου είπε ότι έχει μερικές μέρες που την ταλαιπωρεί ένας βήχας, αλλά δεν είναι τίποτα. Που να πονηρευτώ…Γκουχ αυτή, να εξηγώ παθητική φωνή εγώ, πέρασε η ώρα χωρίς να το καταλάβω. Είδατε άμα έχεις καλή παρέα; :@Ρ

Ξεκινάω λοιπόν χοροπηδηχτή για το δρόμο της επιστροφής, χαζεύοντας τις ανθισμένες αμυγδαλιές. Ξαφνικά, πάω να καταπιώ…και τι είναι αυτό; Λες και είχα ένα φουντούκι σφηνωμένο στην αριστερή πλευρά του λαιμού μου. Το οποίο φουντούκι μέχρι να φτάσω σπίτι, είχε επεκταθεί μέχρι τη βάση του λαιμού. Με το ωραίο ροζ αυτί μου να βουίζει σαν μελίσσι, μπήκα στην πατρογονική μου εστία, για να ακούσω τη μαμά να αναφωνεί «καλέ, πώς είναι έτσι ο αδένας σου;» Ώστε αδένας είναι αυτό το μακρύ πράγμα που πονάει. Μάλιστα. Και ποιος τον πείραξε και νευρίασε τόσο; Τέλος πάντων, είπα να τσιμπήσω κάτι, να βάλω και καμιά ζεστή κομπρέσα και να πάμε την επομένη στ γιατρό. Θα ‘θελες…Διότι μπουκιά δεν πήγαινε κάτω. Είχε στεγνώσει ο καταπιώνας μου, που λέει κι ο παππούς μου. Αφήστε που κάθε φορά που κατάπινα έστω και το σάλιο μου, έκανα μια κίνηση τεντώματος για να τα καταφέρω που με έκανε να μοιάζω με τροφαντή καμηλομπίρδηλη. Δεν έφαγα το έρμο, παρά πήγα μουρμουρίζοντας να ξαπλώσω. Που να ηρεμήσεις με αυτό το πράγμα να σε πεθαίνει; Στείλαμε τον αδερφό μου μία η ώρα το βράδυ να βρει καραμέλες για το λαιμό, κόντεψα να πνιγώ εις διπλούν προσπαθώντας να κάνω γαργάρες με ένα κόκκινο υγρό που έκαιγε σαν καυστική ποτάσα, και εντέλει μετά από δύο ώρες ύπνου, πήγαμε σήμερα στο γιατρό. Ο οποίος μάλλον κάνει καλό νούμερο, επειδή είχε μεγάλο σουξέ. Δηλαδή και άρρωστος να μην είσαι, έχει ποικιλία μικροβίων και ιώσεων εκεί,να διαλέξεις ποια σου ταιριάζει βρε αδερφέ. Φύγαμε και πήγαμε στα επείγοντα στο νοσοκομείο. Ένα μάτσο υπερήλικες,να σε κοιτάζουν με συμπόνια που είσαι ανάμεσά τους, τόσο νέα. Καλά βρε παππού, δεν έχω και καμιά ανίατη αρρώστια…

Σε λίγο με φώναξαν και περίμενα καρτερικά να δω τον σωτήρα μου, ο οποίος μου μίλησε με παιδική φωνή λες και απευθυνόταν σε τρίχρονο για μερικά λεπτά, και μετά εξαφανίστηκε με το κινητό στο χέρι επειδή είχε μια «επείγουσα κλήση».Έμεινα κι εγώ στην καρέκλα να κοιτάζω ζωγραφιές από εσωτερικά αυτιού και εργαλεία με φακουδάκια για τη μύτη (λες και έχει κανένα ενδιαφέρον να κοιτάς εκεί μέσα, μπλιαχ).Καθώς κοιτάω το ντουλάπι, βλέπω μέσα από το τζάμι φάτσα φόρα ένα μπουκαλάκι που έγραφε πάνω με κόκκινα γράμματα «ΒΕΝΖΙΝΗ».Τι καλά, τα πιάσαμε τα λεφτά μας λέω, ας μην του δώσω θάρρος, βλέπω να με πυρπολεί.

Έρχεται λοιπόν χαμογελαστός, με ρωτάει τι έχω, μου πατάει το ξινό ξυλάκι στη γλώσσα, και με πληροφορεί ότι το λαιμί μου είναι χάλια. Πολύ κόκκινο λέει. Είπα να τον ρωτήσω, « ήταν άλλο χρωματάκι θα σου ταίριαζε με την τσάντα;»,αλλά τα κόκκινα γραμματάκια στο μπουκαλάκι της βιτρίνας μου φώναζαν να μην το κάνω. Ηρέμησα στη σκέψη ότι τα βάσανά μου τελειώνουν, αλλά με ξύπνησε από τη νιρβάνα ο ήχος της φωνής του.

«Δεν μπορώ να σας δώσω τίποτα.»

Γιατί ρε φίλε; Είμαι πρεζάκι; Είμαι έγκυος; Τι έχω και δε μπορείς να μου δώσεις τίποτα;

«Πρέπει να κάνετε πυρετό πρώτα.»

Να σου ανοίξω το κεφάλι γαρούφαλλο που το έχω κι εύκολο; Τι να του πω…γαργάρες λέει, και καραμέλες. Σιγά, συγκινήθηκα. Αυτά τα ξέρω κι εγώ να δώσω ιατρική; Τον ρώτησα αν μπορώ κάτι να κάνω έστω για να το ανακουφίσω προσωρινά, και η απάντηση ήταν «υπομονή». Είναι ίωση λέει, θα μου δώσει αντιβίωση ο οικογενειακός μας γιατρός (στον οποίο δεν πάω με τίποτα, είναι μέγας βλάκας),μόλις ανεβάσω πυρετό.

Βέβαια τώρα που γύρισα σπίτι, ρχισα να ανεβάζω πυρετό. Αλλά τι να κάνω, να ξαναπάω να μου δώσει γλειφιτζούρι;

Οπότε ακύρωσα το μάθημα, αι τώρα πάω να φάω κοτόσουπα Και να χουχουλιάσω. Και να ονειρευτώ ότι η παλιοίωση έχει φύγει, και κάνω βόλτα στις αμυγδαλιές, που τόσο μου αρέσουν όταν φυσάει… :@(

22 σχόλια:

Στοχαστης είπε...

Περαστικα, περαστικα και χιλια περαστικα!!! θα περασει γρηγορα ελπιζω. Οσο για τον γιατρο, παρτον και στο γαμο σου να σου πει και του χρόνου! Φαινεται ο επιστημονας παιδι μου, υποφερεις μεν, το βλεπει, το επιβεβαιωνει αλλα ας υποφερεις λιγο. Ειναι σαν παιχνιδι, πρεπει να αποδειξεις οτι την αξιζεις την αντιβιωση, nothing is for free, little lady!
Δεν ανοιξε η καρδια σου οταν σου ειπε αυτα τα πραγματα; Γι'αυτο με την σειρα σου ηθελες να τους ανοιξεις το κεφαλι;

ΥΓ: ωραιος ο αρκουδος με την αχνιστη κουπα παντως...

AVRA είπε...

γελασα με το κειμενο, τα περιγραφεις πολυ παραστατικα!!!!

σε νιωθω ομως πιστεψε με! εκανα εννεα μερες να κοιμηθω και απο το βηχα τρανταζοταν η κοιλια μου, τοσο, που νομιζα οτι θα αποβαλλω!

μην το αφησεις, να ξαναπας στο γιατρο.Αυτη την εποχη ξερω πολυ κοσμο που ταλαιπωρηται...

περαστικουλια!

Γκρινιάρης είπε...

Περαστικά! Εύχομαι σύντομα να είσαι περδίκι και να βολτάρεις ακατάπαυστα!

moukelis είπε...

@Στοχαστή:Μα για όλα πρέπεινα παλέψεις σε αυτή τη ζωή,να πρέπει να παλέψεις και για την αντιβίωση;;;Θα κάνω κανένα συλλαλητήριο μάλλον...

@Αύρα:Φαντάζομαι το μπεμπόνι θα βγει κομμάτι...κουνημένο ε;Λίγο ο βήχας,λίγο το γέλιο από το κείμενο...lol
Πάντως αν είναι να με πιάσει γενικότερα κάτι σε σχέση με τους πνεύμονες,θα πάω κατευθείαν στον πνευμονολόγο μου,επειδή την τελευταία φορά το άσθμα έκανε πάρτι.Δεν το ρισκάρω με απλό παθολόγο πλέον.

@Γκρινιάρη:Άντε να περάσει,δε μ'αρέσει να μένω μέσα,έχω κι ένα φιλμ να τελειώσω...Ευχαριστώ για τις ευχές. :@)

Σοφία είπε...

Κουράγιο Μουκελάκι μου! Ίωση είναι και θα περάσει! Αν και νομίζω ότι ψιλό έχει δίκαιο ο γιατρός, πέρσι πήρα την αντιβίωση πριν ξεσπάσει ο πυρετός και το πέρασα πολύ χάλια!
Καλό απόγευμα και περαστικά!

xaos είπε...

Καλωσόρισες πίσω μουκελάκι.Μας έλλειψες πολύ.Περαστικούλια σου

Mariel είπε...

Περαστικά Μουκελάκι μου!!
Να μου γίνεις καλά γρήγορα και μη το βασίζεσαι το καιρό έτσι κρυώνουμε με τα καπρίτσια του και τις αλλαγές του! Σκέψυ τον σαν ένα μωρό που όλο αλλάζει διάθεση!
Ακόμα από το ταχυδρομεί εν έλαβα ειδοποίηση για το έργο σου!
Φιλί γλυκό για καλή ανάρρωση

Ανώνυμος είπε...

Ώχου καλό μου, τι έπαθες???
Εμείς δε σε κολλήσαμε... Το ιδιαίτερο δε σε κόλλησε... Μάλλον κάτι σέρνεται στο Βόλο και το αρπάξατε κι οι δυο απ' τα μαλλιά.
Αυτό φυσικά σημαίνει ξενοδοχείο. Άραγε θα σε δούμε την Κυριακή, ή θα σιγοψήνεσαι στο χρώμα που απεχθάνεσαι? :-/

Λούζι

ΑΧΤΙΔΑ είπε...

Αχ! κοριτσάκι μου πως την πάτησες έτσι; ο χειρότερος καιρός είναι αυτός για τις ιώσεις..Περαστικά σου και φιλάκιαααα!

moukelis είπε...

@Graso:Δίκιο ξεδίκιο,ανέβασα πυρετό...Ελπίζω να περάσει γρήγορα...

@Χελωνάκι:Κι εμένα μου λείψατε. :@)

@Mariel:Ακόμα;;;;;;;;;;Μα το έχω στείλει από τότε που μου έστειλες το μήνυμα...Ελπίζω να μην το έχασαν τα χαζοΕΛΤΑ...Ευχαριστώ πολύ για τις ευχές! :@*

@Λούζι:Το παλιοιδιαίτερο με κόλλησε,και ξέρεις πόσο το συμπαθώ...Όχι καλέ τι ξενοδοχείο,μέχρι την Κυριακή θα είμαι περδίκι,έκλεισα και ΩΡΛ την Παρασκευή για να μου δώσει και αντιβίωση για παν ενδεχόμενο.
Άκου εκεί ξενοδοχείο...Και βέβαια θα σας δούμε την Κυριακή,πάρτε και τα καρναβαλίστικά σας να ντυθούμε!

@Αχτίδα:Ναι ο καιρός είναι ότι πρέπει για ίωση...Με τόσες ευχές πάντως θα γίνω καλά πολύ πολύ γρήγορα!
Σας ευχαριστώ όλους!

Σοφία είπε...

Περαστικά κοριτσάκι! Εγώ μόλις αναρρώνω από μια ανάλογη ίωση που κράτησε 11 μέρες - τα είδα όλα!

Φιλιά δεν στέλνω, μιας και ακόμα βήχω ;-)

moukelis είπε...

11 μέρες;;;;;;Μη μου λες τέτοια,πώς θα πετάξω χαρταετό;Πως θα ξεφτιλιστώ ως μάγισσα την Κυριακή;;;;;;;;; :@(

Mariel είπε...

Καλύτερα Μουκελάκι ?

Natassa είπε...

πέρασα για μια καλησπέρα :)
περαστικά !!!

ZouZouna είπε...

Μια αγκαλίτσα να πάρει τον πόνο κι άπειρα φιλιά να πάρουν την ταλαιπωρία. Υπομονή και κουράγιοοοοοοο!
"Κάντε υπομονή κι ο λαιμός θα γίνει πιο καθαρόόόόόός "

moukelis είπε...

Και πάλι ευχαριστώ για τις ευχές...:@)
@Mariel ακομα οι χαρταετοι;


@Καλησπέρα και σε σένα Νατασσάκι,ακόμα εδώ είσαι;Βουρ για ταξίδι!


@Ζουζούνα γέλασα πάρα πολύ με την παραλλαγή του τραγουδιού,ακόμα και με πονεμένο λαιμό.Πέρασε λίγο με τις αγκαλιές και τις ευχές σας εδώ που τα λέμε.Αυριο έχω πρωί πρωί γιατρό.Άντε να δούμε...

Σοφία είπε...

Καλημέρα μουκελάκι μου! Είσαι καλύτερα; Μόλις αναρρώσεις πέρνα απ' το blog μου... έχεις αποστολή!
Φιλάκια!

Μαριλένα είπε...

Φτωχό μου μουκελάκι..
υπομονή και περαστικά.

άκου τωρα και τις εξηγήσεις:

η μαθητρια σου, δεν σε κόλλησε, γιατί για να εμφανιστεί μία ίωση, θέλει τουλάχιστον 24 ώρες.
οποτε, αυτό απέκλεισε το.

ο γιατρός εννοείται πως δε θα σου έδινε φάρμακο, γιατί, παίρνε παίρνε φάρμακα, οταν υπάρξει σοβαρή ανάγκη, ο οργανισμός σου θα έχει συνηθίσει και δεν..
και το κυριότερο, πως θα κανεις αντισώματα, αν δεν κανεις τον πυρετουλη σου;

με τα παιδιά, άνετα παιρνω δίπλωμα ιατρικής, ασε...
όποιες απορίες εχεις, άσ' τον γιατρο βρε, εδώ είμαι εγώ :ΡΡ

φιλια και περαστικα :)))

Mariel είπε...

Και όμως ακόμα . . . ! Αυτό το ταχυδρομείο μπορεί να σε τρελάνει!

Nathalie είπε...

Αχ μου είχες λείψει.. Χαίρομαι που ξαναγύρισες και περαστικούλια!

ΑΧΤΙΔΑ είπε...

Π[ως είσαι κοριτσάκι; έγινες καλύτερα; σου εύχομαι ολόψυχα καλό τριήμερο και με υγεία να υποδεχθείς τη Σαρακοστή.Φιλάκια!

Mariel είπε...

Έχεις μια πρόσκληση Μουκελάκι για να σου φτιάξει λίγο η διάθεση
Φιλί γλυκό