Ή εγώ,ή η πάπια

Μία καλοκαιρινή ιστορία, που ελπίζω να με δικαιώσει για τις μέρες απουσίας.
Όλα μου τα χρόνια από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, πηγαίναμε διακοπές στο χωριό του μπαμπά. Το οποίο χωριό βρίσκεται στην εξωτερική πλευρά του Πηλίου, όπου η θάλασσα δεν είναι πια ήρεμος Παγασητικός, αλλά αφριστό Αιγαίο. Εκεί λοιπόν είχα την πρώτη μου επαφή με τη θάλασσα, και βέβαια έμαθα κολύμπι.
Βέβαια, όπως όλα τα παιδάκια, στις πρώτες μου θαλάσσιες εξορμήσεις συνοδευόμουν από το απαραίτητο σωσίβιο. Μόνο που στη δική μου περίπτωση, το σωσίβιο ήταν ένα τεράστιο μισητό παπί. Κίτρινο με κόκκινο. Με μια υπερμεγέθη κεφάλα πίσω από την οποία δεν έβλεπα τίποτα απολύτως. Παρόλα αυτά, οι γονείς μου το έβρισκαν πολύ χαριτωμένο να προσπαθούν να με κάνουν να συνεργαστώ με το ηλίθιο φουσκωτό πτηνό, για άγνωστους σε μένα λόγους, παρόλες τις τσιρίδες μου κάθε φορά που με πλησίαζαν. Και όπως καταλαβαίνετε, έφτασε κάποια στιγμή που δε γινόταν πια να συνυπάρξουμε. Ή αυτή, ή εγώ. Κατάστρωσα λοιπόν προσεκτικά το σχέδιό μου και την επόμενη μέρα που την εναπόθεσαν δίπλα μου, έπιασα αμέσως δουλειά. Θα την έθαβα και δε θα με ξαναενοχλούσε ποτέ. Αλλά όπως εικάζεστε, δεν είχα εξελιχθεί ακόμη στη σατανική ιδιοφυΐα που γνωρίζετε σήμερα. Και στο σχέδιο δεν υπήρχε πρόβλεψη για την τεχνική δυσκολία του θαψίματος. Διότι η άμμος έρεε από την υδροκέφαλη πάπια ξανά στην παραλία, και όση ώρα για αν προσπαθούσα, δεν έβλεπα προκοπή.

Βλέποντάς τη να με κοιτάει ειρωνικά με τα τεράστια, σατανικά, λαστιχένια μάτια της, η οργή ξεχείλισε από μέσα μου. Και ομολογώ ότι το έγκλημα έγινε εν βρασμώ. Άρχισα να τη χτυπάω με το φτυαράκι και σταμάτησα μόνο όταν είχε χάσει κάθε κυβικό εκατοστό αντιπαθητικού αέρα από την παραφουσκωμένη κοιλιά της. Το κακό είχε γίνει. Και η μαμά αποτύπωσε τη σκηνή του δράματος με το δολοφόνο να μορφάζει δίπλα στο πτώμα:

Τουλάχιστον την επόμενη χρονιά μου πήραν κάτι ωραιότατα μπρατσάκια με τα Στρουμφάκια…