Μαρκές

Όταν ήμουν μικρή, είχα ένα διάφανο αδιάβροχο με χρωματιστούς αριθμούς πάνω. Ξετρελαινόμουν να το φοράω με τις μοβ γαλότσες μου και να πλατσουρίζω στα νερά κάθε φορά που έβρεχε. Μετά, γύριζα σπίτι,η μαμά μου μου έφερνε γάλα με κουλουράκια, κι έβλεπα τους αγαπημένους μου Thundercats να τρέχουν από το αρχηγείο τους να σώσουν τον κόσμο από τους κακούς.

Εικοσιπέντε χρόνια μετά, μια μέρα βροχερή σαν τη σημερινή, σκέφτομαι ότι το σε μερικά χρόνια, ένα παιδάκι που θα μου μοιάζει, θα με κρατάει από το χέρι σφιχτά, επειδή από τα καμένα δάση δε θα συγκρατούν το νερό της βροχής, και θα φοβάται να πλατσουρίσει με τις μοβ γαλότσες του. Οι πολύχρωμοι αριθμοί στο αδιάβροχό του θα μεταφράζονται σε ευρώ στο μικρό του μυαλό. Και αντί για Thundercats να τρέχουν να μας σώσουν, θα βλέπει ανθρώπους να πηδάνε από τα μπαλκόνια για να σωθούν.

Επειδή από χτες έχω στενοχωρηθεί πολύ με τη συμπεριφορά κάποιων, είχα ανάγκη να πάρω λίγο δύναμη και να έρθω στα «ίσα» μου σχετικά με το τι είναι σωστό και τι όχι. Ας θυμηθούμε όλοι σ’ αυτή τη χώρα ότι οι φίλοι δεν είναι για να καρφώνουν και να κάνουν τους «φίλους» τους να τρέμουν. Ούτε να τραβάνε την ουρά τους μόλις σκουραίνουν τα πράγματα και να κάνουν τις αθώες περιστερές στις πλάτες άλλων. Έχει μεγάλη αξία να σ’ αγαπούν, και σίγουρα όχι επειδή σε φοβούνται, ή επειδή πρέπει. Η αγάπη είναι αυτό που χρειαζόμαστε κύριοι βουλευτές, και κύριοι δημοσιογράφοι, όχι εκατομμύρια στην τράπεζα, όχι κόσμο να πηδάει από τα παράθυρα, όχι σκάνδαλα και πισώπλατα μαχαιρώματα. Κι εσείς όλοι μας δίνετε δυστυχία και μιζέρια. Και παππούδες που δεν έχουν να πιουν έναν καφέ. Επιτέλους, ελάτε όλοι στα συγκαλά σας και καταλάβετε ότι άμα βγάζουμε ο ένας τα μάτια του άλλου, σε λίγο δε θα βλέπει κανείς.

Τα υπόλοιπα θα τα πει καλύτερα ο Μαρκές.Έγραψε αυτή την επιστολή,γνωρίζοντας ότι θα πεθάνει πολύ σύντομα.Ελπίζω να σας βοηθήσει όσο βοήθησε κι εμένα να καταλάβω ότι μάλλον οι υπόλοιποι είναι τρελοί,κι όχι εγώ.

“Αν ο Θεός ξεχνούσε για μια στιγμή ότι είμαι μια μαριονέτα φτιαγμένη από κουρέλια και μου χάριζε ένα κομμάτι ζωή, ίσως δεν θα έλεγα όλα αυτά που σκέφτομαι, αλλά σίγουρα θα σκεφτόμουν όλα αυτά που λέω εδώ.

Θα έδινα αξία στα πράγματα, όχι γι’ αυτό που αξίζουν, αλλά γι’ αυτό που σημαίνουν.

Θα κοιμόμουν λίγο, θα ονειρευόμουν πιο πολύ, γιατί για κάθε λεπτό που κλείνουμε τα μάτια, χάνουμε εξήντα δευτερόλεπτα φως. Θα συνέχιζα όταν οι άλλοι σταματούσαν, θα ξυπνούσα όταν οι άλλοι κοιμόταν. Θα άκουγα όταν οι άλλοι μιλούσαν και πόσο θα απολάμβανα ένα ωραίο παγωτό σοκολάτα!

Αν ο Θεός μου δώριζε ένα κομμάτι ζωή, θα ντυνόμουν λιτά, θα ξάπλωνα μπρούμυτα στον ήλιο, αφήνοντας ακάλυπτο όχι μόνο το σώμα αλλά και την ψυχή μου.

Θεέ μου, αν μπορούσα, θα έγραφα το μίσος μου πάνω στον πάγο και θα περίμενα να βγει ο ήλιος. Θα ζωγράφιζα μ’ ένα όνειρο του Βαν Γκογκ πάνω στα άστρα ένα ποίημα του Μπενεντέτι κι ένα τραγούδι του Σερράτ θα ήταν η σερενάτα που θα χάριζα στη σελήνη. Θα πότιζα με τα δάκρια μου τα τριαντάφυλλα, για να νοιώσω τον πόνο από τ’ αγκάθια τους και το κοκκινωπό φιλί των πετάλων τους...

Θεέ μου, αν είχα ένα κομμάτι ζωή... Δεν θα άφηνα να περάσει ούτε μία μέρα χωρίς να πω στους ανθρώπους ότι αγαπώ, ότι τους αγαπώ. Θα έκανα κάθε άνδρα και γυναίκα να πιστέψουν ότι είναι οι αγαπητοί μου και θα ζούσα ερωτευμένος με τον έρωτα.

Στους ανθρώπους θα έδειχνα πόσο λάθος κάνουν να νομίζουν ότι παύουν να ερωτεύονται όταν γερνούν, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι γερνούν όταν παύουν να ερωτεύονται! Στο μικρό παιδί θα έδινα φτερά, αλλά θα το άφηνα να μάθει μόνο του να πετάει. Στους γέρους θα έδειχνα ότι το θάνατο δεν τον φέρνουν τα γηρατειά αλλά η λήθη. Έμαθα τόσα πράγματα από σας, τους ανθρώπους... Έμαθα πως όλοι θέλουν να ζήσουν στην κορυφή του βουνού, χωρίς να γνωρίζουν ότι η αληθινή ευτυχία βρίσκεται στον τρόπο που κατεβαίνεις την απόκρημνη πλαγιά. Έμαθα πως όταν το νεογέννητο σφίγγει στη μικρή παλάμη του, για πρώτη φορά, το δάχτυλο του πατέρα του, το αιχμαλωτίζει για πάντα.

Έμαθα πως ο άνθρωπος δικαιούται να κοιτά τον άλλον από ψηλά μόνο όταν πρέπει να τον βοηθήσει να σηκωθεί. Είναι τόσα πολλά τα πράγματα που μπόρεσα να μάθω από σας, αλλά δεν θα χρησιμεύσουν αλήθεια πολύ, γιατί όταν θα με κρατούν κλεισμένο μέσα σ’ αυτή τη βαλίτσα, δυστυχώς θα πεθαίνω.

Να λες πάντα αυτό που νιώθεις και να κάνεις πάντα αυτό που σκέφτεσαι. Αν ήξερα ότι σήμερα θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ’ έβλεπα να κοιμάσαι, θα σ’ αγκάλιαζα σφιχτά και θα προσευχόμουν στον Κύριο για να μπορέσω να γίνω ο φύλακας της ψυχής σου. Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ’ έβλεπα να βγαίνεις απ’ την πόρτα, θα σ’ αγκάλιαζα και θα σου ‘δινα ένα φιλί και θα σε φώναζα ξανά για να σου δώσω κι άλλα. Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα άκουγα τη φωνή σου, θα ηχογραφούσα κάθε σου λέξη για να μπορώ να τις ακούω ξανά και ξανά. Αν ήξερα ότι αυτές θα ήταν οι τελευταίες στιγμές που σ’ έβλεπα, θα έλεγα “σ’ αγαπώ” και δεν θα υπέθετα, ανόητα, ότι το ξέρεις ήδη.

Υπάρχει πάντα ένα αύριο και η ζωή μας δίνει κι άλλες ευκαιρίες για να κάνουμε τα πράγματα όπως πρέπει, αλλά σε περίπτωση που κάνω λάθος και μας μένει μόνο το σήμερα, θα ΄θελα να σου πω πόσο σ’ αγαπώ κι ότι ποτέ δεν θα σε ξεχάσω.

Το αύριο δεν το έχει εξασφαλίσει κανείς, είτε νέος είτε γέρος. Σήμερα μπορεί να είναι η τελευταία φορά που βλέπεις τους ανθρώπους που αγαπάς. Γι’ αυτό μην περιμένεις άλλο, κάν’ το σήμερα, γιατί αν το αύριο δεν έρθει ποτέ, θα μετανιώσεις σίγουρα για τη μέρα που δεν βρήκες χρόνο για ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, ένα φιλί και ήσουν πολύ απασχολημένος για να κάνεις πράξη μια τελευταία τους επιθυμία. Κράτα αυτούς που αγαπάς κοντά σου, πες τους ψιθυριστά πόσο πολύ τους χρειάζεσαι, αγάπα τους και φέρσου τους καλά, βρες χρόνο για να τους πεις “συγνώμη”, “συγχώρεσέ με”, “σε παρακαλώ”, “ευχαριστώ” κι όλα τα λόγια αγάπης που ξέρεις.

Κανείς δεν θα σε θυμάται για τις κρυφές σου σκέψεις. Ζήτα απ’ τον Κύριο τη δύναμη και τη σοφία για να τις εκφράσεις. Δείξε στους φίλους σου τι σημαίνουν για σένα.”

Και...Μάκη...give us a break,λες και όλοι έχουμε την όρεξή σου πια...