Τρίτη 29 Ιανουαρίου 2008

Ένας μούκος στην Αθήνα

Γράφω αυτό το ποστ καθισμένη στα γόνατα, με το λαιμό μου τυλιγμένο σε μια ασημογάλαζη πασμίνα. Και σκέφτομαι…

Σάββατο, Κυριακή και Δευτέρα, τις πέρασα στην Αθήνα. Να σας πω την αλήθεια, δεν πήγα τόσο για την εκδρομή. Πήγα για να δω τη Λούζι μου, που μου είχε λείψει πολύ. Και για να σας πω και μια άλλη αλήθεια, πέρασα τόσο όμορφα, που άξιζε τον κόπο και τα «γκουχ γκουχ» που ακούγονται μετά την επιστροφή μου από το δωμάτιό μου.

Από το Βόλο, για να πας οπουδήποτε, πρέπει να πας με το τοπικό τραίνο στη Λάρισα, κι από εκεί να πάρεις ανταπόκριση για όποια πόλη θες. Καταβάλαμε φιλότιμες προσπάθειες να βρω εισιτήριο για Αθήνα, αλλά δεν υπήρχε θέση…Τι να κάνω, είπα δεν πειράζει, πιθανότατα θα πάω πάνω από το κεφάλι του ή της διπλανού της και θα μιλάω ακατάπαυστα (δεν μου είναι και κάτι δύσκολο).Ε, που θα πάει, δε θα αντέξει. Αλλά μπαίνοντας στο τραίνο, είδα τη Λούζι να μου κάνει νόημα να πάω να κάτσω. Δίπλα της καθόταν ένας νεαρός. Απορημένη που ο άνθρωπος σηκώθηκε για να καθίσω, ρώτησα το λόγο. Αλλά από το ύφος της κατάλαβα ότι θα μου εξηγούσε αργότερα. Έμαθα λοιπόν, ότι ο νεαρός ερωτήθη εάν έχει τη διπλανή θέση, δηλαδή τον αριθμό 56,και φυσικά απάντησε αρνητικά, αφού είχε καθίσει τυχαία και δεν είχε κλείσει καν θέση. Στη συνέχεια, του εξηγήθηκε ότι σε λίγο θα ανέβω εγώ, και ότι θα πρέπει να σηκωθεί. Αυτό που δεν του αναφέρθηκε, ήταν ότι ούτε αυτός την είχε τη θέση, ούτε κι εγώ. Κι ευτυχώς, ούτε κάποιος άλλος, κι έτσι ταξίδεψα καθιστή και δίπλα στην καταχθόνια Luz μέχρι την πρωτεύουσα.

Ως γνήσιος πρωτευουσιάνος μούκος, ακολούθησα την «ξεναγό» μου στο σταθμό του μετρό, βρήκαμε τη γραμμή που θα μας πήγαινε στο ξενοδοχείο, και περιμέναμε πίσω από την κίτρινη γραμμούλα. Βγαίνει η αναγγελία άφιξης. Έρχεται ο συρμός…μόνο που…ήταν άδειος. Και με κλειστά τα φώτα. Σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις πρέπει να βρεις μια λύση, και μάλιστα γρήγορα. Πρότεινα, λοιπόν, να πούμε κάποια από τις μαγικές φράσεις, που πάντα πιάνουν άμα θες να ανοίξει κάτι. Αλλά, δυστυχώς και για μας και για τους άλλους επιβάτες, η Λούζι διάλεξε να πει «άνοιξε σουσάμι»,και μάλλον του συρμού του φάνηκε πολύ παλιομοδίτικο και κοινότυπο, οπότε έβαλε μπρος κι έφυγε κλειστός όπως ήρθε.

Περιμέναμε τον επόμενο, που δεν άργησε, και ευτυχώς άνοιξε αυτόματα τις πόρτες του. Καθώς λοιπόν κρατιόμαστε από τον στύλο, περνάει δίπλα μας μια κοπελιά, ντυμένη λίγο κάπως. Κάπως δηλαδή, έτοιμη για μπουζουκερί. Στέκεται κοιτάζοντας την πόρτα, με τα ακουστικά. Επιβραδύνει ο συρμός, ανοίγει η απέναντι πόρτα, αρχίζει να βγαίνει ο κόσμος, και τελευταία στιγμή γυρίζει εκνευρισμένη και ανακαλύπτει ότι σε λάθος πόρτα περίμενε. Μάλλον ήθελε να κατέβει στο τούνελ. Μα τι σόι εξυπηρέτηση πια κι αυτό το μετρό, να μη σε αφήνουν να κατέβεις στο τούνελ, και να επιμένουν να κατεβαίνεις από την πλευρά που είναι ο σταθμός…

Πήγαμε στο ξενοδοχείο, μετά πήγαμε να φάμε οι τρεις μας (εγώ, η Λούζι και το Κράκεν) στο Θανάση, ωραιότατο κεμπάπ. Είναι απέναντι από τον Μπαϊρακτάρη, που είναι πιο φημισμένος, αλλά έχει πιο ωραίο κεμπάπ. Δεν κάτσαμε πολύ, επειδή ήμασταν στο πατάρι και η Λούζι μετά από όλη την κουβέντα με το Κράκεν είχε ναυτία, νομίζοντας ότι οι κραδασμοί στο πάτωμα ήταν επειδή κουνούσε το καράβι, κι έτσι φύγαμε. Μετά το απαραίτητο τσάι, πήγαμε με πολύ καλή παρέα, σε μια ιρλανδέζικη pub,που λέγεται James Joyce.Ήπιαμε μπύρες, γελάσαμε πολύ, και πέσαμε ξερές μόλις γυρίσαμε στο ξενοδοχείο.

Την επόμενη μέρα, μετά το πρωινό, πήγαμε στο Μοναστηράκι, όπου αγοράσαμε χαντροειδή, τέσσερα μπιρδήλατα(όχι κανονικά καλέ, μικρογραφίες),και η Λούζι μια πολύ ωραία ζακέτα. Πράσινη, ως συνήθως. Παρά τρίχα τη γλίτωσα να πάρω μια σαλοπέτα που θα με ανακήρυσσε αυτόματα την τρελή του χωριού αν τη φορούσα. Στη συνέχεια, αρχίσαμε να ψάχνουμε την οδό Κολοκοτρώνη, επειδή έπρεπε να παρευρεθούμε στη συνάντηση των Αθηναίων Bookcrossers,αλλά δεν είχαμε συνειδητοποιήσει ότι το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον. Διότι περάσαμε από μια ωραιοτάτη κρεπερί, οι κρέπες μας καλούσαν σαν σειρήνες, αλλά εμείς εκεί, να βρούμε την Κολοκοτρώνη. Τελικά πήγαμε μέχρι την κοτζάμ πλατεία Κοτζιά, περνώντας από τη Βαρβάκειο όπου ακουγόταν κλασσική μουσικά παρακαλώ, και ξανακατεβήκαμε χωρίς οδό Κολοκοτρώνη, στην κρεπερί. Φάγαμε, ήπιαμε, γελάσαμε, και πήραμε το μετρό για να βρούμε την αθηναϊκή συνάντηση από το Σύνταγμα, που ήταν πιο εύκολο. Στη συνάντηση ήταν πολύ όμορφα, με πολύ πολύ κόσμο, παλιούς γνωστούς και νέες γνωριμίες. Έφαγα και τρία κομμάτια βασιλόπιτα. Και το βράδυ, συνεχίσαμε σε ένα ιταλικό εστιατόριο, όπου έγιναν πολλά ευτράπελα και παραλίγο να μη μας αφήσουν να φύγουμε επειδή είχαν ξεχάσει ότι πληρώσαμε, αλλά δεν τα παραθέτω, επειδή ένας μούκος που έχει φάει μακαρόνια, δε θυμάται τίποτε άλλο. Ακολούθησε αποχαιρετισμός με τα παιδιά, και επιστροφή στο ξενοδοχείο, όπου έλαβε χώρα ενδελεχής συζήτηση φιλοσοφικού περιεχομένου (μη γελάς Λούζι).Το επόμενο πρωί ταξιδέψαμε χώρια, επειδή το τραίνο δεν είχε θέσεις και δεν έβγαζαν ούτε για όρθιους (κρίμα, και είχαμε μάθει το κόλπο)…

Τώρα που το ξαναδιαβάζω, είναι σαν «σκέφτομαι και γράφω» από το δημοτικό. Δε βαριέσαι…Για άρρωστο μούκο καλό είναι. Και για άρρωστη Λούζι.

Ωραία ήταν τελικά…

Υ.Γ. Λούζι κάνε ένα μπλογκ παιδί μου να σε κάνω υπερσύνδεσμο να στέλνω τον κόσμο, να βλέπουν περι τίνος πρόκεισαι. :@)

18 σχόλια:

Μαριλένα είπε...

Ομορφα περάσατε. πόσο ωραία (και νοσταλγικά για μένα) να γυρίζεις με τη φίλη σου βόλτες στην κρύα Αθήνα χαχανίζοντας, ψωνίζοντας και τρώγοντας κρέπες.. :))

αυτή την περατζάδα Κολοκοτρώνη Βαρβάκειο κλπ την κάνω με την Ελένη, όταν κατεβάινουμε για ψώνια στο κέντρο.
Σε καποια φάση, μάλιστα, χαθήκαμε :))
άσε θα στο αφιερωσω το ποστ, με όλες του τις λεπτομέρειες για να γελάσεις.
φιλιά και περαστικά μουκελάκι :)

moukelis είπε...

Περιμένω Μαριλένα εναγωνίως!Εγώ χάνομαι όλη την ώρα,θα το εκτυπώσω να το διαβάζω να μου δίνει κουράγιο...

Σοφία είπε...

Καλοπεράσαμε βλέπω! Μπράβο moukelis, πάντα τέτοια! Βολτίτσες, καλοί φίλοι, καλό φαγητό... όλα αυτά τα μικρά που φτιάχνουν την ζωή!
Καλησπέρα!

Nathalie είπε...

Δεν ήξερα ότι θα έρθετε με τη Luz αλλιώς θα είχα προσπαθήσει να έρθω έστω στο Ιταλικό.. Ευτυχώς οι άλλοι bcs σας περιποιήθηκαν έμαθα!

xaos είπε...

Α ώστε είχαμε συνάντηση ε? Θέλουμε φωτογραφίες.

moukelis είπε...

@nathalie:Α,συνάδελφος!Τι καλά που θα ήταν να σε γνωρίσουμε κι από κοντά,κρίμα...Αν το ήξερα ότι ήθελες να έρθεις,θα είχα περάσει από το μπλογκ σου να σου πω ότι ερχόμαστε.Δεν πειράζει,έχουμε meetup σε μας αυτή την Κυριακή,και στα Λάρισα την επόμενη,σε περιμένουμε σε όποιο θες!

@Χελωνάκι:Φωτογραφίες δεν έχω,είχε πολύ κόσμο και δεν ήξερα σε ποιον να πρωτομιλήσω!Τι να τις κάνεις τις φωτογραφίες,έλα να μας δεις την Κυριακή Live στα Starbucks,ή την επόμενη Κυριακή στη Λάρισα,που θα έχει και guests!

mirela είπε...

Α εσείς έχετε προχωρήσει πολύ! Πλάκα θα είχε το όλο σκηνικό.Μπορεί να περάσουμε την Κυριακή.

moukelis είπε...

@mirella:Ναι,ναι,να έρθετε,και την άλλη Κυριακή φορτωνόμαστε για εκδρομή στη Λάρισα,που θα γνωρίσετε κι άλλους!Αχ τι καλά,ελπίζω να σας γνωρίσω από κοντά!

Στοχαστης είπε...

"guests";
"κι άλλους";
Οσμιζομαι συναθροιση στην Λάρισα που μπορει να εξελιχθει σε "παραμυθένιο" meetup. Κι αυτο της Αθηνας παντως, καλουλι φανηκε...

moukelis είπε...

@Στοχαστής:Εννοώ ότι θα γνωρίσουν κι εσάς,και όποιον άλλο έρθει,ποτέ δεν ξέρεις.Όχι μόνο καλούλι,πολύ ωραίο Meetup ηταν,από τα καλύτερα που έχω πάει.

Nathalie είπε...

Nαι συνάδελφος! Η PinkManager είμαι.. Είχαμε γνωριστεί στο Γάμο! Γαμώτο με την εξεταστική δεν ξέρω αν μπορώ γι'αυτό το μήνα να ανέβω.. Τον επόμενο όμως.......

moukelis είπε...

Βρε Ναταλία!Καλέ σε θυμάμαι,είσαι η "αδερφή" της Luz!Τι κρίμα να μη βρεθούμε...Άντε τότε,όποτε μπορέσεις σε περιμένουμε.Καλημέρα!

Dr_MAD είπε...

Είσαι κι εσύ bookcrosser?
Ω τι ευτυχία...

Καλημέρες, καλό μήνα και καλό ΠΣΚ ;-)

moukelis είπε...

Γιατρέ μου,με δουλεύετε;Τελικά είμαστε πολλοί αλλά σκόρπιοι που λένε!Κι εσείς;;;
Τις καλημέρες μου κια καλό μήνα!

Μαριλένα είπε...

Moυκελάκι μου, έβαλα την αφιέρωση μου ως υστερόγραφο στο ποστ :))
xx

Ανώνυμος είπε...

Ναι , η Λούζι πρέπει να ανοιξει μπλογκ συμφωνώ να σας διαβάζουμε και να φτιάχνει το κέφι μας , η μέρα μας , ο μήνας μας

Χαίρομαι που ήταν όμορφο το ταξίδι στην Αθήνα ...εμένα μου έμειναν τα πολλά φαγάδικα χιχιχι που κάνατε στάση..

Καλό Σ/Κ

moukelis είπε...

@Τρελοφαντασμένη:Πολύ χαίρομαι που σας αρέσουμε,δεν ήξερα ότι μπορώ να φτιάξω τόσα πράγματα! :@D Λούζι,άκου το κοινό σου!
Ναι το φαγητό είναι απόλαυση,αν και όποτε τρώμε μαζί τρώμε το μισό φαί,επειδή στο υπόλοιπο μισό γελάμε.
Καλό Σαββατοκύριακο!

Ανώνυμος είπε...

Γλυκό μου μουκάκι, ήδη έχω blog!
Να 'το, for future reference:

http://saigon-baygon.blogspot.com

η Λούζι σου
:-)