Ένας μούκος στην Αθήνα

Γράφω αυτό το ποστ καθισμένη στα γόνατα, με το λαιμό μου τυλιγμένο σε μια ασημογάλαζη πασμίνα. Και σκέφτομαι…

Σάββατο, Κυριακή και Δευτέρα, τις πέρασα στην Αθήνα. Να σας πω την αλήθεια, δεν πήγα τόσο για την εκδρομή. Πήγα για να δω τη Λούζι μου, που μου είχε λείψει πολύ. Και για να σας πω και μια άλλη αλήθεια, πέρασα τόσο όμορφα, που άξιζε τον κόπο και τα «γκουχ γκουχ» που ακούγονται μετά την επιστροφή μου από το δωμάτιό μου.

Από το Βόλο, για να πας οπουδήποτε, πρέπει να πας με το τοπικό τραίνο στη Λάρισα, κι από εκεί να πάρεις ανταπόκριση για όποια πόλη θες. Καταβάλαμε φιλότιμες προσπάθειες να βρω εισιτήριο για Αθήνα, αλλά δεν υπήρχε θέση…Τι να κάνω, είπα δεν πειράζει, πιθανότατα θα πάω πάνω από το κεφάλι του ή της διπλανού της και θα μιλάω ακατάπαυστα (δεν μου είναι και κάτι δύσκολο).Ε, που θα πάει, δε θα αντέξει. Αλλά μπαίνοντας στο τραίνο, είδα τη Λούζι να μου κάνει νόημα να πάω να κάτσω. Δίπλα της καθόταν ένας νεαρός. Απορημένη που ο άνθρωπος σηκώθηκε για να καθίσω, ρώτησα το λόγο. Αλλά από το ύφος της κατάλαβα ότι θα μου εξηγούσε αργότερα. Έμαθα λοιπόν, ότι ο νεαρός ερωτήθη εάν έχει τη διπλανή θέση, δηλαδή τον αριθμό 56,και φυσικά απάντησε αρνητικά, αφού είχε καθίσει τυχαία και δεν είχε κλείσει καν θέση. Στη συνέχεια, του εξηγήθηκε ότι σε λίγο θα ανέβω εγώ, και ότι θα πρέπει να σηκωθεί. Αυτό που δεν του αναφέρθηκε, ήταν ότι ούτε αυτός την είχε τη θέση, ούτε κι εγώ. Κι ευτυχώς, ούτε κάποιος άλλος, κι έτσι ταξίδεψα καθιστή και δίπλα στην καταχθόνια Luz μέχρι την πρωτεύουσα.

Ως γνήσιος πρωτευουσιάνος μούκος, ακολούθησα την «ξεναγό» μου στο σταθμό του μετρό, βρήκαμε τη γραμμή που θα μας πήγαινε στο ξενοδοχείο, και περιμέναμε πίσω από την κίτρινη γραμμούλα. Βγαίνει η αναγγελία άφιξης. Έρχεται ο συρμός…μόνο που…ήταν άδειος. Και με κλειστά τα φώτα. Σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις πρέπει να βρεις μια λύση, και μάλιστα γρήγορα. Πρότεινα, λοιπόν, να πούμε κάποια από τις μαγικές φράσεις, που πάντα πιάνουν άμα θες να ανοίξει κάτι. Αλλά, δυστυχώς και για μας και για τους άλλους επιβάτες, η Λούζι διάλεξε να πει «άνοιξε σουσάμι»,και μάλλον του συρμού του φάνηκε πολύ παλιομοδίτικο και κοινότυπο, οπότε έβαλε μπρος κι έφυγε κλειστός όπως ήρθε.

Περιμέναμε τον επόμενο, που δεν άργησε, και ευτυχώς άνοιξε αυτόματα τις πόρτες του. Καθώς λοιπόν κρατιόμαστε από τον στύλο, περνάει δίπλα μας μια κοπελιά, ντυμένη λίγο κάπως. Κάπως δηλαδή, έτοιμη για μπουζουκερί. Στέκεται κοιτάζοντας την πόρτα, με τα ακουστικά. Επιβραδύνει ο συρμός, ανοίγει η απέναντι πόρτα, αρχίζει να βγαίνει ο κόσμος, και τελευταία στιγμή γυρίζει εκνευρισμένη και ανακαλύπτει ότι σε λάθος πόρτα περίμενε. Μάλλον ήθελε να κατέβει στο τούνελ. Μα τι σόι εξυπηρέτηση πια κι αυτό το μετρό, να μη σε αφήνουν να κατέβεις στο τούνελ, και να επιμένουν να κατεβαίνεις από την πλευρά που είναι ο σταθμός…

Πήγαμε στο ξενοδοχείο, μετά πήγαμε να φάμε οι τρεις μας (εγώ, η Λούζι και το Κράκεν) στο Θανάση, ωραιότατο κεμπάπ. Είναι απέναντι από τον Μπαϊρακτάρη, που είναι πιο φημισμένος, αλλά έχει πιο ωραίο κεμπάπ. Δεν κάτσαμε πολύ, επειδή ήμασταν στο πατάρι και η Λούζι μετά από όλη την κουβέντα με το Κράκεν είχε ναυτία, νομίζοντας ότι οι κραδασμοί στο πάτωμα ήταν επειδή κουνούσε το καράβι, κι έτσι φύγαμε. Μετά το απαραίτητο τσάι, πήγαμε με πολύ καλή παρέα, σε μια ιρλανδέζικη pub,που λέγεται James Joyce.Ήπιαμε μπύρες, γελάσαμε πολύ, και πέσαμε ξερές μόλις γυρίσαμε στο ξενοδοχείο.

Την επόμενη μέρα, μετά το πρωινό, πήγαμε στο Μοναστηράκι, όπου αγοράσαμε χαντροειδή, τέσσερα μπιρδήλατα(όχι κανονικά καλέ, μικρογραφίες),και η Λούζι μια πολύ ωραία ζακέτα. Πράσινη, ως συνήθως. Παρά τρίχα τη γλίτωσα να πάρω μια σαλοπέτα που θα με ανακήρυσσε αυτόματα την τρελή του χωριού αν τη φορούσα. Στη συνέχεια, αρχίσαμε να ψάχνουμε την οδό Κολοκοτρώνη, επειδή έπρεπε να παρευρεθούμε στη συνάντηση των Αθηναίων Bookcrossers,αλλά δεν είχαμε συνειδητοποιήσει ότι το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον. Διότι περάσαμε από μια ωραιοτάτη κρεπερί, οι κρέπες μας καλούσαν σαν σειρήνες, αλλά εμείς εκεί, να βρούμε την Κολοκοτρώνη. Τελικά πήγαμε μέχρι την κοτζάμ πλατεία Κοτζιά, περνώντας από τη Βαρβάκειο όπου ακουγόταν κλασσική μουσικά παρακαλώ, και ξανακατεβήκαμε χωρίς οδό Κολοκοτρώνη, στην κρεπερί. Φάγαμε, ήπιαμε, γελάσαμε, και πήραμε το μετρό για να βρούμε την αθηναϊκή συνάντηση από το Σύνταγμα, που ήταν πιο εύκολο. Στη συνάντηση ήταν πολύ όμορφα, με πολύ πολύ κόσμο, παλιούς γνωστούς και νέες γνωριμίες. Έφαγα και τρία κομμάτια βασιλόπιτα. Και το βράδυ, συνεχίσαμε σε ένα ιταλικό εστιατόριο, όπου έγιναν πολλά ευτράπελα και παραλίγο να μη μας αφήσουν να φύγουμε επειδή είχαν ξεχάσει ότι πληρώσαμε, αλλά δεν τα παραθέτω, επειδή ένας μούκος που έχει φάει μακαρόνια, δε θυμάται τίποτε άλλο. Ακολούθησε αποχαιρετισμός με τα παιδιά, και επιστροφή στο ξενοδοχείο, όπου έλαβε χώρα ενδελεχής συζήτηση φιλοσοφικού περιεχομένου (μη γελάς Λούζι).Το επόμενο πρωί ταξιδέψαμε χώρια, επειδή το τραίνο δεν είχε θέσεις και δεν έβγαζαν ούτε για όρθιους (κρίμα, και είχαμε μάθει το κόλπο)…

Τώρα που το ξαναδιαβάζω, είναι σαν «σκέφτομαι και γράφω» από το δημοτικό. Δε βαριέσαι…Για άρρωστο μούκο καλό είναι. Και για άρρωστη Λούζι.

Ωραία ήταν τελικά…

Υ.Γ. Λούζι κάνε ένα μπλογκ παιδί μου να σε κάνω υπερσύνδεσμο να στέλνω τον κόσμο, να βλέπουν περι τίνος πρόκεισαι. :@)