London calling...2

Στο προηγούμενο επεισόδιο είχαμε παρακολουθήσει τους Μούκους να περνούν την πρώτη τους μέρα στο συννεφιασμένο Λονδίνο. Αφού έπεσαν αποκαμωμένοι για ύπνο, μια νέα μέρα γεμάτη mind the gap τους περίμενε.

Πρώτο στη λίστα μας ήταν το περίφημο Αββαείο του Westminster.Για όσους δεν το γνωρίζουν, είναι η εκκλησία όπου λαμβάνουν χώρα οι στέψεις, οι γάμοι και οι κηδείες της βασιλικής οικογένειας. Φτάσαμε στον προορισμό μας ένα εικοσάλεπτο νωρίτερα από ότι είχαμε υπολογίσει, και προτιμήσαμε να πάρουμε audio guide από το να περιμένουμε την επόμενη ξενάγηση, που άρχιζε σε είκοσι λεπτά. Αυτός ο ακουστικός οδηγός είναι κάτι σαν ένα μεγάλο κινητό τηλέφωνο, που συνοδεύεται από έναν αριθμημένο χάρτη. Στέκεσαι λοιπόν στον αριθμό που θέλεις, πατάς το κατάλληλο πλήκτρο, και ακούς της περιγραφή του. Έχεις και τη δυνατότητα αν δεν άκουσες κάτι καλά, ή αν θες να προσπεράσεις κάποια σημεία, να πας μπρος, ή πίσω την περιγραφή. Ανακαλύψαμε με χαρά ότι δεν υστερεί σε τίποτα από την κανονική ξενάγηση. Περπατώντας, περάσαμε από τους τάφους διάφορων μελών της βασιλικής οικογένειας, συμπεριλαμβανομένου και της Μαρίας Στούαρτ, που κοίταξα υποτιμητικά (ποτέ μου δεν τη χώνεψα). Ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου απέκτησε η «Γωνιά των ποιητών».Το να βρίσκεσαι σε έναν τόσο όμορφο χώρο όσο αυτός ο ναός και να βλέπεις τριγύρω τους τάφους όλων των αγαπημένων σου συγγραφέων, σου δημιουργεί ένα απερίγραπτο συναίσθημα. Αλλά επειδή όλα τα ωραία έχουν ένα τέλος, αφήσαμε προσωρινά πίσω μας το Αββαείο για να πάμε στο Μάτι του Λονδίνου. Πηγαίνοντας, βγάλαμε φωτογραφίες στο Big Ben και βολτάραμε έξω από τα Houses of Parliament,που νομίζω ότι είναι σαν τη δική μας Βουλή. Αφού λοιπόν μας έψαξαν,(ο Μούκος είχε κάνει κράτηση για να μην περιμένουμε στην ουρά για εισιτήρια) ανεβήκαμε στο London Eye,για να δούμε και το Λονδίνο από ψηλά. Είχε πολύ ομίχλη την ημέρα που πήγαμε όπως θα δείτε και στις φωτογραφίες, αλλά η θέα ήταν τέλεια. Την παράσταση έκλεψε ένας άγγλος μπόμπιρας που ήταν στο βαγονάκι μας, ο οποίος ρωτούσε το μπαμπά του αν μπορεί να κάνει βουτιά στη θάλασσα από εκεί πάνω, και χοροπηδούσε εξηγώντας στους υπόλοιπους ότι “I’ve got the hickups”(ελληνιστί, «Έχω λόξυγκα»). Κατεβήκαμε από το Μάτι, πήραμε αναμνηστικά, και κατευθυνθήκαμε προς το County Hall,όπου στεγάζεται η έκθεση του Dali και του Picasso.Μπορώ να πω ότι είναι εξαιρετικά καλοσχεδιασμένη, με ενδιαφέροντες διαδρόμους όπου ακούγεται η φωνή του Dali να λέει τα τρελά του, ενώ τους τοίχους υπάρχουν χρώματα και φράσεις του που σε βάζουν στο πνεύμα των έργων του. Ως έκθεση με κατέπληξε, τα έργα του είναι πάντα υπέροχα, αλλά είναι ακόμα πιο υπέροχα όταν δεν τα βλέπεις μέσα από ένα βιβλίο, αλλά από κοντά. Του Picasso δεν μπορώ να πω ότι μου άρεσε το ίδιο, εξάλλου ήταν πολύ πιο περιορισμένη. Τελειώνοντας την περιήγησή μας, περιπλανηθήκαμε στη συνοικία γύρω από το Αββαείο, και μόνο όταν παγώσανε τα πατουσάκια μας αποφάσισε ο Μούκος να δεχτεί ότι θα ήταν καλή ιδέα να ξεκουραστούμε και να φάμε κάτι (δε θα το έλεγα νόμιζες; )Μπήκαμε σε μια παμπ, όπου δοκιμάσαμε το περίφημο fish and chips και ήπιαμε μπύρα. Μου άρεσαν μόνο οι πατάτες, το ψάρι μου φάνηκε πολύ πολύ άνοστο. Βέβαια, μπορεί να έφταιγε και το μαγαζί που διαλέξαμε. Με γεμάτες κοιλιές, εκμεταλλευτήκαμε το χρόνο που είχαμε μέχρι να αρχίσει η απογευματινή λειτουργία στο Αββαείο, κάνοντας μια βόλτα στο πάρκο του St.James.Εκεί γνωρίσαμε ένα μάτσο νευρασθενικούς σκίουρους, ένας εκ των οποίων με κοιτούσε στραβά και παραλίγο να μου φάει ένα από τα στρουμπουλά μου δαχτυλάκια. Επιστρέψαμε στο Αββαείο για την απογευματινή λειτουργία, το λεγόμενο Evensong. Είναι μια καθολική λειτουργία όπου διαβάζονται κυρίως ευχές για τους ξένους, και φυσικά όλοι είναι ευπρόσδεκτοι. Ήταν μια ξεχωριστή εμπειρία, δεν είχαμε παρακολουθήσει ποτέ καθολική λειτουργία. Ειδικά η χορωδία ήταν υπέροχη.

Λίγο αργότερα, βρεθήκαμε ξανά στο σταθμό του μετρό, για να πάμε στην πλατεία Trafalgar. Κάναμε και μια απελευθέρωση εκεί, στο πατουσόνι του λέοντα κάτω από το άγαλμα του μεσιέ Νεύτωνα. Η τελευταία μας στάση ήταν στο National Portrait Gallery,όπου στεγάζεται μία πολύ καλή έκθεση φωτογραφίας πορταίτου. Είδαμε βέβαια και μια σειρά από βασιλιάδες και βασίλισσες στον επάνω όροφο, αλλά ήταν τόση η κούραση και η βαρεμάρα μας, που δεν τους πολυπροσέξαμε.

Με πόδια να σέρνονται, επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο για να καταβροχθίσουμε το βραδινό μας και να πέσουμε σε λήθαργο μέχρι το επόμενο πρωινό, που θα μας ξεκινούσε λίγο διαφορετικά από ότι είχαμε φανταστεί…