Παραξενιές

Σήμερα είχαμε το μηνιαίο meetup του Bookcrossing. Ντύθηκα κι εγώ λοιπόν, κι ετοιμάστηκα να κατέβω στο κέντρο. Πριν κατέβω στο κέντρο όμως, κατέβηκα στο σαλόνι, όπου έκανα έναν διάλογο που ακούγεται πολύ γνώριμος στα ωραία ροζ αυτιά μου, χρόνια τώρα. Αρχίζει πάντα κάπως έτσι: «Έτσι θα βγεις έξω;» Για να καταλάβετε, συνήθως η φράση έρχεται από το στόμα της μαμάς, με παρατεταμένο το ε, και ασορτί με γουρλωμένα μάτια, ωσάν βάτραχος που είδε υπερμεγέθη μύγα. Κάνοντας ένα πανοραμικό γύρισμα του βλέμματος στο χώρο, θα δείτε πάντα τον μικρό μου αδερφό να χαμογελάει συνωμοτικά, και τον μπαμπά να ξεπροβάλλει πίσω από το laptop για να κρίνει ιδίοις όμμασι περί τίνος πρόκειται. Και η κάμερα καταλήγει βεβαίως στην ακριβοθώρητη κορμοστασιά μου, που συνήθως φοράει κάτι που στη μαμά και στον υπόλοιπο κόσμο μοιάζει να έρχεται από κάποιον μακρινό γαλαξία.

Και να ήταν μόνο τα ρούχα; Μεγαλώνοντας ανακάλυψα ότι φαίνομαι μάλλον παράξενη, αν όχι παράταιρη, σε τούτο τον κόσμο. Όλα τους φαίνονται περίεργα πάνω μου. Ας πούμε, την άλλη φορά, είχα πάει στον ΟΑΕΔ για να σφραγίσω την κάρτα ανεργίας μου. Πήρα χαρτάκι σαν καλός μούκος, κάθισα αφού πρώτα βεβαιώθηκα ότι δεν υπάρχει κάποιος που να έχει ανάγκη τη θέση (είμαι και παιδί από σπίτι),και έβαλα τα ακουστικά μου για να ακούσω λίγη μουσική. Ε, ξέρετε τώρα πως είναι αυτά. Το ένα πράγμα έφερε το άλλο, και μετά από λίγο άρχισα να μουρμουρίζω ένα τραγουδάκι που άκουγα. Τη συνέχεια τη φαντάζεστε. Αφού με κοίταξαν σαν τρελή, άδειασαν όοοολες οι καρέκλες δεξιά κι αριστερά μου. Και τι να τους πεις; Ότι η χαρά δεν είναι κολλητική;

Άλλες φορές πάλι, φαίνεται περίεργο στον κόσμο που αφαιρούμαι. Δε γίνεται συχνά, ούτε κυκλοφορώ σαν το αλαφροΐσκιωτο όλη την ώρα, αλλά μερικές φορές χαζεύω τον ουρανό, ή τα μπαλόνια με το ήλιον που πετάνε στην παραλία. Εκεί να δείτε βλέμματα.

Πάντα έχω τις πιο περίεργες ερωτήσεις, κάνω τα πιο άκυρα σχόλια σε άσχετες στιγμές, και γενικά, το έχω πάρει απόφαση:είμαι παράξενη. Και στα επόμενα ποστ θα σας εξηγήσω λεπτομερώς τι συμπεριλαμβάνει το να είσαι παράξενος. Όχι τίποτε άλλο, μπορεί να θέλετε να γίνετε κι εσείς. Η αλήθεια είναι ότι ο ΟΑΕΔ θα ήταν πολύ πιο χαρούμενος αν το αποφασίζατε…