Δευτέρα 4 Φεβρουαρίου 2008

Παραξενιές

Σήμερα είχαμε το μηνιαίο meetup του Bookcrossing. Ντύθηκα κι εγώ λοιπόν, κι ετοιμάστηκα να κατέβω στο κέντρο. Πριν κατέβω στο κέντρο όμως, κατέβηκα στο σαλόνι, όπου έκανα έναν διάλογο που ακούγεται πολύ γνώριμος στα ωραία ροζ αυτιά μου, χρόνια τώρα. Αρχίζει πάντα κάπως έτσι: «Έτσι θα βγεις έξω;» Για να καταλάβετε, συνήθως η φράση έρχεται από το στόμα της μαμάς, με παρατεταμένο το ε, και ασορτί με γουρλωμένα μάτια, ωσάν βάτραχος που είδε υπερμεγέθη μύγα. Κάνοντας ένα πανοραμικό γύρισμα του βλέμματος στο χώρο, θα δείτε πάντα τον μικρό μου αδερφό να χαμογελάει συνωμοτικά, και τον μπαμπά να ξεπροβάλλει πίσω από το laptop για να κρίνει ιδίοις όμμασι περί τίνος πρόκειται. Και η κάμερα καταλήγει βεβαίως στην ακριβοθώρητη κορμοστασιά μου, που συνήθως φοράει κάτι που στη μαμά και στον υπόλοιπο κόσμο μοιάζει να έρχεται από κάποιον μακρινό γαλαξία.

Και να ήταν μόνο τα ρούχα; Μεγαλώνοντας ανακάλυψα ότι φαίνομαι μάλλον παράξενη, αν όχι παράταιρη, σε τούτο τον κόσμο. Όλα τους φαίνονται περίεργα πάνω μου. Ας πούμε, την άλλη φορά, είχα πάει στον ΟΑΕΔ για να σφραγίσω την κάρτα ανεργίας μου. Πήρα χαρτάκι σαν καλός μούκος, κάθισα αφού πρώτα βεβαιώθηκα ότι δεν υπάρχει κάποιος που να έχει ανάγκη τη θέση (είμαι και παιδί από σπίτι),και έβαλα τα ακουστικά μου για να ακούσω λίγη μουσική. Ε, ξέρετε τώρα πως είναι αυτά. Το ένα πράγμα έφερε το άλλο, και μετά από λίγο άρχισα να μουρμουρίζω ένα τραγουδάκι που άκουγα. Τη συνέχεια τη φαντάζεστε. Αφού με κοίταξαν σαν τρελή, άδειασαν όοοολες οι καρέκλες δεξιά κι αριστερά μου. Και τι να τους πεις; Ότι η χαρά δεν είναι κολλητική;

Άλλες φορές πάλι, φαίνεται περίεργο στον κόσμο που αφαιρούμαι. Δε γίνεται συχνά, ούτε κυκλοφορώ σαν το αλαφροΐσκιωτο όλη την ώρα, αλλά μερικές φορές χαζεύω τον ουρανό, ή τα μπαλόνια με το ήλιον που πετάνε στην παραλία. Εκεί να δείτε βλέμματα.

Πάντα έχω τις πιο περίεργες ερωτήσεις, κάνω τα πιο άκυρα σχόλια σε άσχετες στιγμές, και γενικά, το έχω πάρει απόφαση:είμαι παράξενη. Και στα επόμενα ποστ θα σας εξηγήσω λεπτομερώς τι συμπεριλαμβάνει το να είσαι παράξενος. Όχι τίποτε άλλο, μπορεί να θέλετε να γίνετε κι εσείς. Η αλήθεια είναι ότι ο ΟΑΕΔ θα ήταν πολύ πιο χαρούμενος αν το αποφασίζατε…

21 σχόλια:

Μαριλένα είπε...

για τα ρουχα κι εγώ ψιλοφωνάζω: σχεδόν χωρίς μπουφάν με το ψοφόκρυο!
κι όχι τίποτ' άλλο,μετά εγώ τρέχω ως τρελλή και κανω να κοιμηθώ όσες ακριβώς μερες κρατήσει το κρυολόγημα :ΡΡ

καλημέρα :))

xaos είπε...

Μην ακούς κανέναν Μουκάκι.Είσαι πολύ γλυκό παιδί και κράτα όσο μπορείς αυτή την παιδικότητα που έχεις.Εχεις χρόνια για σοβαροφάνιες....

moukelis είπε...

@Μαμα Μαριλένα:Δεν εννοώ λίγα ρούχα,εννοώ περίεργα ρούχα,που της μαμάς Ρένας της φαίνεται ότι δεν ταιριάζουν.Θα εξηγήσω εκτενώς στο επόμενο ποστ.
Καλημέρα!!!

@Χελωνάκι:Αχ όλο με κόκκινα μάγουλα θα με κάνετε να κυκλοφορώ πια...Ευχαριστώ πολύ,γιατί δεν ήρθες χτες καλέ να σε γνωρίσουμε κι από κοντά;

Ανώνυμος είπε...

Καλημέρα, όλα αυτά τους φαινόνται παράξενα...για δες κόσμος που κυκλοφορεί ...εμένα γιατι όλα αυτά μου θυμίζουν την αρχοντιά μου?

moukelis είπε...

@Τρελοφαντασμένη:Αλήθεια;Τι καλά!Περίμενε την εκτενή περιγραφή να με πεις άμα είσαι κι εσύ παράξενη να βρω παρηγοριά!
Καλημέρα και καλή σου εβδομάδα!

Σοφία είπε...

Μην ακούς κανένας, η ουσία είναι να νιώθεις "εσύ" άνετα μ' αυτά που φοράς!
Καλημέρα μουκάκι!

xaos είπε...

Μουκελάκισου στειλλα μειλ για κάτι που με απασχολεί για δες και πες μου,που να ρθω βρε, ντρέπομαι.

Μαριλένα είπε...

Που συναντηθήκατε;;; κι εμενα γιατί δε μου το είπατε;;

εγώ να δειτε ωραία που κυκλοφορώ..
την τελευταία φορά που πήγα να αγορασω παπούτσια (μποτάκια αθλητικά στρατιωτικά ονηλ που συμπαθω ιδιαιτέρως) ο υπάλληλος μου ειπε, ότι μπερδεψα τα μαγαζια και δίπλα ειναι η Αννα Ρίσκα! κρίνοντας λόγω ηλικίας, ότι ήθελα να 'μαι σαν μανταμιτσα:ΡΡ
Η Ελένη όταν της το 'πα τσαντίστηκε τόσο πολύ, που ήθελε να πάει να του σπασει τα μουτρα, αλλά δεν την άφησα, η καλή μαμα :))

moukelis είπε...

@Κουκουβάου:Αυτό λέω κι εγώ,αλλά ποιος μ'ακούει...Καλή σου εβδομάδα!

@Χελωνάκι:Μόλις σου απάντησα,μη μου αγχώνεσαι και χλωμιάζει το καβούκι σου!Καλέ τι ντρέπεσαι;Εγώ,ο Μούκος και ο μεσιέ στοχαστής ήμασταν,θα σε τρώγαμε;

@Μαριλένα:Είχαμε Bookcrossing συνάντηση όπως κάθε πρώτη Κυριακή του μήνα,και ελπίζαμε να περάσει μια βόλτα το χελωνάκι να το γνωρίσουμε.Γιατί δεν αφήνεις το παιδί να εκφραστεί ελεύθερα;Κι εγώ τις μουτράκλες θα του έσπαζα.Πω πω,να με δω από Σεπτέμβρη πως θα εμφανιστώ σε σχολείο με σταράκια...Καλή εβδομάδα!

ZouZouna είπε...

Το χάσμα των γεννεών (καλέ πως γράφεται τούτο) παιδί μου! Εμείς οι σε ηλικια μαμάς, όλο συμβουλές και παραινέσεις είμαστε. Απτόητη εσύ. Κι εμείς τα ίδια κάναμε (κάρφωσα! ααχ,το ευχαριστήθηκα!).

Μαριλενα, συντονίσου. Οι κοπέλες είναι στο Βόλο (κάνω λάθος????)

Στοχαστης είπε...

Εγω νομιζω οτι η παραξενια εχει να κανει με το "κανονικο", μια χαρα ειναι οι παραξενιες σου, με παραξενιες γινεσαι διαφορετικος και δινεις χρωμα στον κόσμο, αλλιως θα ητανε ανυποφορα βαρετά τα πράγματα. Και δεν νομιζω να διαφωνει κανεις οτι ο ΟΑΕΔ θελει λιγο εστω χρωμα...

(Δεν σου εχω πει να μην λες ετσι για τα meetups; πες παιδι μου οτι ειμασταν κοσμος πολυς να ερθουνε κι άλλοι, αλλιως θα μας περασουνε για τιποτα φρίκουλες!)

Nathalie είπε...

Bρήκες τη λέξη: παράξενη.. Ακριβώς έτσι είμαι τις τελευταίες μέρες και δε μπορώ να το περιγράψω. Διάβασε για να καταλάβεις:
http://justelene.wordpress.com/2008/02/04/ma-double-vie/

ράγες είπε...

Ωραία! Μου αρέσεις! Πολύ δήθεν έχουμε γίνει όλοι! Έχουμε ξεχάσει να είμαστε άνθρωποι! Τι είναι το τραγούδι; Χαρά και μόνο χαρά! Μπράβο που έχεις τα κότσια να τραγουδάς δημόσια!
Όσο για το ντύσιμο; Εδώ στην Ελλάδα ούτε ένα καπελάκι δεν μπορείς να βάλεις! Μπαίνεις στο μετρό και σε κοιτάνε σαν φυματικό!

ΑΧΤΙΔΑ είπε...

τέλεια η σελίδα σου, τρελλάθηκα με τα παιδικά σου σχέδια, γέλασα με τα σχόλια των δικών σου γιά την εμφάνιση σου γιατί μου θύμισες το καιρό που ήμουν φοιτήτρια στη Σχολή Καλ. Τεχν. με ξεφτυσμένα τζιν, ταγάρι και μακριά μαλλιά η μαμά μου με έκρυβε σαν ένοχο μυστικό!Κάνανε λειτουργ. στην εκκλησία για να φορέσω φουστάνι σαν όλα τα καλά κορίτσια, έλεγαν.Ευτυχώς ο άνδρας μου ήταν το ιδανικό ταίρι γιά μένα .Είμαι απρόβλεπτη , βαριέμαι εύκολα κάτι αν δεν με κρατά σε ενδιαφέρον και δεν μου αρέσει να με φυλακίζουν , όποια μορφή κιαν έχουν τα κάγκελα. Φιλάκια!

moukelis είπε...

@Κερασοζουζούνα:Απτόητη όπως λες!Ναι καλέ Βόλο είμαστε,να μας έρθετε να σας δούμε κι από κοντά!(Το γενεών με ένα νι είπε η δασκαλίτσα μέσα μου)

@Στοχαστή:Ααα,ναι...ξεχασα...ήμασταν πολύς κόσμος...χιλιάδες...στα Starbucks χρειάστηκε να ανοίξουν τις πόρτες για να χωρέσουμε...(καλύτερα τώρα;;;)

@Ναταλία:Κι εκεί συνάδελφοι;Μην αλλάξεις τίποτα,οι υπόλοιποι είναι παράξενοι,όχι εμείς.Αυτό το μπλογκάκι που μου έστειλες στο λινκ είναι δικό σου;Επειδή στο προφίλ σου βγάζει μόνο το amoreσ perros και δεν το είχα ανακαλύψει.Πάω να γατασκοπευσω...Καλημέρα!

@Ράγες:Καταρχήν να χαιρετίσω:(ξεροβήχει για να καθαρίσει ο λαιμός)Το φάντασμα του Πρίγκηπα Γελαστρόνι σε χαιρετά.Και συνεχίζω.Σαν φυματικό δε μου έχει τύχει,αλλά με κοιτούν συχνά σαν να περιμένουν ένα ζευγαρι πράσινες κεραίες να ξεπηδήσει αιφνιδίως από το φουντωτό μου κεφάλι.Χαίρομαι που σου αρέσει αυτή η στάση ζωής!

@Αχτίδα:Δεν κάνω δεύτερο ξερόβηχα,επειδή με ταλαιπωρεί κι ένα κρυωματάκι τελευταίως και δεν είναι για πολλά πολλά ο λαιμός.Το φάντασμα του Πρίγκπα Γελαστρόνι σε καλωσορίζει και στέλνει τα σέβη του.Οι ζωγραφιές δεν είναι δικιές μου,αλλά συνήθως μου φέρνουν τέτοιες τα παιδάκια της τάξης μου,και έχω γεμίσει τη ντουλάπα μου με αυτές για να τις βλέπω το πρωί και να μου φτιάχνουν το κέφι.Ομοιπαθούσα κι εσύ λοιπόν;Εμπειρία ταγαριού δεν έχω,αλλά έχω από όλα τα υπόλοιπα.Μπράβο σου που βρήκες το κατάλληλο ταίρι ώστε να εκφράζεσαι όπως σου ταιριάζει!Δε θα μπορούσες κι αλλιώς από ότι κατάλαβα βλέποντας το μπλογκ σου...Καλή σου μέρα!

ΑΧΤΙΔΑ είπε...

Ξέχασα να σου πω οτι μου άρεσαν τρομερά τα γαλάζια σπορτάκια με τον γατούλι θα τα φορούσα άνετα σε πληροφορώ.

moukelis είπε...

Α ναι;Αλήθεια;Είναι τα πρώτα μου,κι εμένα μ'αρεσουν πάρα πολύ!Καλό σου βράδυ!

Dr_MAD είπε...

Εγώ αν και γιατρός γουστάρω πολύ τα σκισμένα τζην και έχω και 3 τατουάζ (κανένα εμφανές piercing όμως). Το φετίχ μου τα ασημένια παπαούτσια. Και όλοι στη δουλειά με καμαρώνουν... Λες να έχουν πρόβλημα οι συνάδελφοι και ασθενείς μου LOL ;-)

Kαλημέρες

moukelis είπε...

Μπράβο γιατρέ μου!Εμάς τις δασκαλίτσες μας θέλουν αγαθές και μειλίχιες,ει δυνατόν με κότσο και ταγιέρ.Προαιρετικ΄λα είναι τα χρυσά γυαλιά στην άκρη της μύτης...

Nathalie είπε...

Ναι δικό μου είναι αλλά είναι στο wordpress και γι'αυτό δεν εμφανίζεται στο προφίλ. Εννοείται πως δεν αλλάζουμε τίποτα! Γιατί να γίνουμε αποδεκτές όταν γεννηθήκαμε για να ξεχωρίζουμε; Lol!

moukelis είπε...

@Ναταλί:Μ'αρέσει η κοσμοθεωρία σου,θα πω ότι την εστερνίζομαι απόλυτα αγαπητή!Θα περνώ συχνά από εκεί,μου άρεσε πολύ!